Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Αυστηρές κυρώσεις για περιβαλλοντικά εγκλήματα


Αυστηρές κυρώσεις για περιβαλλοντικά εγκλήματα


Ενδιαφέρουσα τροπή πρόκειται να πάρει σε λίγους μήνες η υπόθεση του Ασωπού, της Μεσσαπίας και άλλων περιοχών της χώρας που υποφέρουν από βαριά ρύπανση. Κατ’ επιταγήν της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, η Ελλάδα έθεσε χθες σε διαβούλευση σχέδιο νόμου με το οποίο θα μεταφερθεί στην εθνική νομοθεσία η Οδηγία για την προστασία του περιβάλλοντος μέσω του Ποινικού Δικαίου. Η Οδηγία υποχρεώνει όλες τις ευρωπαϊκές χώρες να επιβάλλουν αυστηρές ποινικές κυρώσεις για μια σειρά περιβαλλοντικών εγκλημάτων, όπως η παράνομη συλλογή, μεταφορά, διαχείριση και διάθεση αποβλήτων, η απόρριψη οποιασδήποτε ουσίας η οποία μπορεί να προκαλέσει τον θάνατο ή σωματικές βλάβες σε πρόσωπα ή σοβαρές βλάβες στο περιβάλλον, η θανάτωση, ο αφανισμός, η κατοχή ή η σύλληψη προστατευόμενων ειδών της άγριας χλωρίδας ή πανίδας, η εμπορία με προστατευόμενα είδη άγριας πανίδας ή χλωρίδας, καθώς και η παραγωγή, εισαγωγή, εξαγωγή, διάθεση στην αγορά ή η χρήση ουσιών που καταστρέφουν τη στιβάδα του όζοντος. Τέλος, δίνει καθεστώς προανακριτικού υπαλλήλου στους Επιθεωρητές Περιβάλλοντος, ενώ καθιερώνει αρμοδιότητα του Τριμελούς Εφετείου για κακουργήματα κατά του περιβάλλοντος. Η Οδηγία θα έπρεπε να είχε ενσωματωθεί στις 26 Δεκεμβρίου 2010.

Οι συνέπειες της εξάρτησης από την εξορυκτική βιομηχανία – 1. Η διεθνής εμπειρία: η “κατάρα του ορυκτού πλούτου”

Οι συνέπειες της εξάρτησης από την εξορυκτική βιομηχανία – 1. Η διεθνής εμπειρία: η “κατάρα του ορυκτού πλούτου”





Οι χώρες με μεγάλο ορυκτό πλούτο είναι από τις φτωχότερες του κόσμου

Freeport MineΦωτογραφία: μεταλλείο χρυσού-χαλκού Grasberg, Παπούα Νέα Γουινέα
Πηγή: WALHI report on Freeport-Rio Tinto
Ο όρος «κατάρα του ορυκτού πλούτου»(Resource Curse Thesis)χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Richard Auty το 1993 για να περιγράψει τοεμπειρικό δεδομένο, χώρες πλούσιες σε φυσικούς πόρους να έχουνχαμηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης και πολύ υψηλότερα ποσοστά φτώχιαςαπό χώρες που δεν διαθέτουν τέτοιους πόρους (1).
Έκτοτε αυτό το εμπειρικό δεδομένο – που ονομάζεται και “η κατάρα της αφθονίας” – εξελίχθηκε σε ολόκληρη οικονομική θεωρία. Οι οικονομολόγοι του Χάρβαρντ Jeffrey Sachs και Andrew Warner μελέτησαν 95 αναπτυσσόμενες χώρες των οποίων μεγάλο ποσοστό του ΑΕΠ προερχόταν από την εξαγωγή ορυκτών πρώτων υλών στο διάστημα 1970-1990. Βρήκαν ότι όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό εξάρτησης από την εξαγωγή πρώτων υλών, τόσο χαμηλότερη είναι η οικονομική ανάπτυξη (2).
Σήμερα, τουλάχιστον 14 από αυτές τις χώρες έχουν εξωτερικό χρέος μέχρι και 1,4 φορές πάνω από το ΑΕΠ τους, όταν οι διεθνείς οργανισμοί θεωρούν ότι μια χώρα είναι υπερχρεωμένη (severely indebted) όταν αυτός ο λόγος είναι (μόλις) 0.6! Κατά βάση, αυτή η οικονομική θεωρία λέει ότι οι πλούσιες σε ορυκτούς πόρους χώρες, όπως η Παπούα Νέα Γουινέα, είναι λιγότερο πιθανό να ακολουθήσουν ανοδική αναπτυξιακή πορεία από χώρες πλούσιες σε ανθρώπινο δυναμικό, όπως για παράδειγμα η Σιγκαπούρη.
Prestea People And Machines Side-By-Side
Φωτογραφία: Πρέστεα, Γκάνα. Πηγή: Poverty In The Midst of Gold
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που συνεργούν σε αυτό το αποτέλεσμα:
  1. Πτώση της ανταγωνιστικότητας άλλων τομέων της οικονομίαςκαι ειδικά του μεταποιητικού – φαινόμενο γνωστό ως «η Ολλανδική ασθένεια» (3) – πράγμα που αφήνει την κρατική οικονομία ευάλωτη στις διακυμάνσεις των τιμών των εξορυσσόμενων πρώτων υλών. Μια οικονομία που στηρίζεται κατά κύριο λόγο στις εξορυκτικές βιομηχανίες δεν είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμη. Από τη στιγμή που οι τιμές θα πέσουν ή το μεταλλείο θα εξαντληθεί, οι μεγάλες επιχειρήσεις του είδους αφήνουν πίσω τους ανέργους και μεταλλευτικές κοινότητες σε τροχιά ταχείας οικονομικής κατάρρευσης.
  2. Πτώση των επενδύσεων στην εκπαίδευση. Οι χώρες που στηρίζονται στη μεταλλευτική βιομηχανία τείνουν να παραμελούν την εκπαίδευση του πληθυσμού, γιατί δεν την θεωρούν άμεσα απαραίτητη. Σε αντίθεση, οι χώρες που δεν διαθέτουν φυσικό πλούτο όπως η Ταϊβάν ή η Νότια Κορέα, επενδύουν πολύ στην εκπαίδευση και αυτό έχει συμβάλλει πολύ στην οικονομική τους επιτυχία (βλέπε Τίγρεις της Ανατολικής Ασίας).
  3. Μικρή συνεισφορά στην απασχόληση. Οι εξορυκτικές βιομηχανίες είναι δραστηριότητες έντασης κεφαλαίου (παραγωγή με καλύτερη εκμετάλλευση του επενδεδυμένου κεφαλαίου και τη μικρότερη δυνατή χρήση εργατικού δυναμικού), χωρικά συγκεντρωμένες (διότι εξαρτώνται άμεσα από την ύπαρξη και δυνατότητα εκμετάλλευσης ενός συγκεκριμένου φυσικού πόρου) και κάθετα οργανωμένες (δηλαδή η εργασία και τα οικονομικά οφέλη δεν διαχέονται οριζόντια σε μεγαλύτερες ομάδες του πληθυσμού). Η καθοδική τάση στην απασχόληση στο μεταλλευτικό τομέα είναι παγκόσμια τάση. Στις ΗΠΑ μεταξύ του 1970 και του 2003 έπεσε κατά 68% – είναι όμως εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι στην ίδια περίοδο, η παραγωγή χρυσού πενταπλασιάστηκε. Αυτό είναι αποτέλεσμα της αυξανόμενης αντικατάστασης του εργατικού δυναμικού από μηχανές. Έτσι η εξόρυξη έχει γίνει πιο αποτελεσματική και η παραγωγή αυξάνεται, αλλά αυτό γίνεται σε βάρος των θέσεων εργασίας.
  4. Περιορισμένα έσοδα από τη μεταλλευτική βιομηχανία. Το κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο είναι αυτό της εξόρυξης και εξαγωγής προς τις χώρες του πυρήνα της παγκόσμιας οικονομίας- τις ανεπτυγμένες χώρες του Βορρά- και όχι της χρήσης των εσόδων προς όφελος των παραγωγών χωρών. Η επιβολή ειδικών νόμων για τις μεταλλευτικές επενδύσεις (κατ’επιταγήν της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου) στερεί από τις Κυβερνήσεις των παραγωγών χωρών από το δικαίωμά τους να επιβάλλουν (μεταξύ άλλων) δίκαιους φόρους στις μεταλλευτικές εταιρείες, να περιορίσουν την πρόσβασή τους σε γη (προστατευόμενα δάση, αγροτική γη) και να εμποδίσουν την εξαγωγή των κερδών. Οι ειδικές εξαιρέσεις από την επιβολή φόρων, η παροχή τεράστιων ποσοτήτων φτηνής ενέργειας, οι άμεσες και έμμεσες κρατικές επιδοτήσεις προς τον μεταλλευτικό τομέα είναι συχνά τόσο μεγάλες που οι μεταλλευτικές επιχειρήσεις συνεισφέρουν ελάχιστα ή καθόλου στα κρατικά ταμεία.
  5. Κρατική διαφθορά και κακή διαχείριση των εσόδων από τον εξορυκτικό τομέα. Η κρατική διαφθορά είναι και αίτιο και αποτέλεσμα της παντοδυναμίας σε αυτές τις χώρες της μεταλλευτικής βιομηχανίας. Η σιδερένια γροθιά της εξουσίας είναι απαραίτητη στις μεταλλευτικές πολυεθνικές για να διατηρήσουν την πρόσβαση στο πολύτιμο κοίτασμα και να καταστείλουν τοπικές εξεγέρσεις – με το αζημίωτο φυσικά. Στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, μια διεφθαρμένη τοπική ελίτ από πολιτικούς και γραφειοκράτες είναι συχνά η μόνη που επωφελείται οικονομικά από την παρουσία των εταιρειών που εκμεταλλεύονται τους φυσικούς πόρους της χώρας.
Και επειδή, όπως είναι γνωστό και από την Ελληνική πραγματικότητα, οι αριθμοί ευημερούν (ευημερούσαν) περισσότερο από τους ανθρώπους, ακόμα και αυτές οι εξαιρετικά κακές οικονομικές επιδόσεις δεν αποδίδουν την πραγματική κατάσταση των κατοίκων των χωρών αυτών. Μελέτες δείχνουν ότι όσο μεγαλύτερος είναι ο βαθμός εξάρτησης μιας χώρας από τις εξορυκτικές βιομηχανίες, τόσο μεγαλύτερο ποσοστό των πολιτών της ζει κάτω από το όριο της φτώχιας (4). Οι πιο άμεσα επηρρεαζόμενοι είναι οι ιθαγενείς πληθυσμοί οι οποίοι συνήθως δεν  διαθέτουν τίτλους ιδιοκτησίας της γης όπου ζουν επί αιώνες και οι οποίοι εκδιώκονται βίαια όταν η περιοχή παραχωρείται σε κάποια μεταλλευτική εταιρεία. Επιπλέον, οι περιβαλλοντικές καταστροφές είναι τόσο μεγάλες που τομείς όπως γεωργία, αλιεία, δασοκομία, πρακτικά εξαφανίζονται και οι κάτοικοι στερούνται ακόμα και τα βασικά για την επιβίωσή τους (5)

Ten Most Polluted Places Named

Φωτογραφία: La Oroya, Περού. Πηγή: Ten Most Polluted Places Named
Τέλος, το τεράστιο κόστος της περιβαλλοντικής αποκατάστασης των μεταλλείων δεν αναλαμβάνεται από τις υπεύθυνες εταιρείες οι οποίες κατά πάγια τακτική καταφεύγουν στην πτώχευση για να αποφύγουν να πληρώσουν. Στην Αμερική, οι φορολογούμενοι καλούνται να πληρώσουν κάπου μεταξύ 32-72 δις δολάρια για την αποκατάσταση εγκαταλελειμμένων μεταλλείων (6). Κατά γενική ομολογία, το κόστος της αποκατάστασης είναι η μεγαλύτερη «κρυμμένη» επιδότηση προς τη μεταλλευτική βιομηχανία. Για τις φτωχές χώρες του Τρίτου Κόσμου αυτό το κόστος είναι απλά απαγορευτικό και τα πράγματα αφήνονται στη μοίρα τους.
Όλα τα παραπάνω μπορεί να φαίνονται πολύ …τριτοκοσμικά στους αναγνώστες και να τα προσπεράσουν ως μη έχοντα εφαρμογή στη σύγχρονη, Ευρωπαϊκή Ελλάδα. Ωστόσο, πάλι η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι όταν η τοπική οικονομία στηρίζεται κατά κύριο λόγο στην εξορυκτική βιομηχανία, οι περιοχές αυτές παρουσιάζουν πολλά από τα χαρακτηριστικά τριτοκοσμικών χωρών.
Πηγές:
(1) Richard Auty, “Sustaining Development in Mineral Economies: The Resource Curse Thesis”, London: Routledge, 1993
(2) Jeffrey Sachs and Andrew Warner, “Natural Resource Abundance and Economic Growth”, Cambridge, MA: Harvard, 1997
(3) Ο όρος εφευρέθηκε το 1977 από το περιοδικό “The Economist” για να περιγράψει την πτώση στον μεταποιητικό τομέα της Ολλανδίας μετά την ανακάλυψη φυσικού αερίου στη δεκαετία του 1960.
(4)Μichael Ross, University of California Los Angeles, “Extractive Sectors and the Poor”, Oxfam America, 2001
(5)”Dirty Metals: Mining, Communities and the Environment”, Earthworks, Oxfam America, 2004
(6) Jim Kuipers, “Putting a Price on Pollution: Financial Assurance for Mine Reclamation and Closure”, Mineral Policy Center, 2003





πηγή: http://antigoldgreece.wordpress.com/2011/09/18/resource-curse/

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

Συμβαίνουν στην Ινδία


Ευτυχώς ζούμε σε ανεπτυγμένη χώρα και δεν αντιμετωπίζουμε ίχνος από όσα βλέπουμε να αντιμετωπίζουν οι Ινδοί σύμφωνα με τις μαρτυρίες της Vandana Shiva που βλέπουμε στις παρακάτω αναρτήσεις:

***********************************************************
1)  Ο σοσιαλισμός της απληστίας
Πηγή: http://panosz.wordpress.com



   (Sosialism of Greed)
 της Δ/ρος  Vandana Shiva                                                                                                            
 ‘The Asian Age’                                                                                                          
20 Ιουλίου 2011
Στις 29 Ιουνίου ο Πρωθυπουργός της Ινδίας συναντήθηκε με τους εκδότες ολίγων εφημερίδων. Εκεί,  όταν ρωτήθηκε αν είχε ασκήσει πίεση στον Υπουργό του επί του Περιβάλλοντος ( επικεφαλής αυτού του Υπουργείου τότε, ήταν ο Jairam Ramesh), ώστε να κάνει τα στραβά μάτια έναντι των περιβαλλοντικών καταστροφών που επρόκειτο να προκαλέσει η υλοποίηση μιας σειράς επενδυτικών σχεδίων, ο Dr Singh απάντησε με ένα ‘Ναι’ και δικαιολόγησε ως εξής την πράξη του αυτή: ‘Όπως είχε πει η κ. Γκάντι, η φτώχεια είναι ο μεγαλύτερος επιμολυντής του περιβάλλοντος. Πρέπει να κρατάμε τα πράγματα σε μια ισορροπία’. Ο Πρωθυπουργός αναφέρθηκε μάλλον, σε αυτό που είχε δηλώσει η κ. Γκάντι, στην Πρώτη Σύνοδο του ΟΗΕ για το Περιβάλλον στη Στοκχόλμη, το 1972: ‘Δεν είστε φτωχοί και όμως συγκαταλέγεσθε στους μεγαλύτερους επιμολυντές’. Σε εκείνη την ομιλία της είχε επίσης αναφέρει και τους εξής στίχους από το (αρχαίο Ινδουϊστικό) κείμενο, Atharva Veda:

‘Εκείνο το μέρος που σκάβω, κάνε το γρήγορα να βλαστήσει ξανά,
Μόνο –μη μ` αφήνεις να πληγώσω τα ζωτικά σου σημεία ή την καρδιά σου’.


Ο Dr Singh συνειδητά αγνόησε αυτό το πιο σημαντικό σημείο της ομιλίας της κ. Γκάντι. Το καθήκον του Πρωθυπουργού είναι να στηρίζει το Σύνταγμα και τους νόμους του  Έθνους, άρα και τους νόμους που αφορούν στην προστασία του Περιβάλλοντος, και όχι να τους υπονομεύει. Με το να αποδεχτεί αυτό, ότι δηλαδή, έχει ασκήσει πίεση στον Υπουργό Περιβάλλοντος, ο  Dr Singh παραδέχεται ότι έχει πράγματι παραβιάσει το νόμο. Οι περισσότεροι σχολιαστές είδαν, στη συνέχεια, την απομάκρυνση του Υπουργού  Περιβάλλοντος, κ. Ramesh, με τον κυβερνητικό ανασχηματισμό της 12ης Ιουλίου,  ως ένα περαιτέρω βήμα στην πορεία προς την περιβαλλοντική υποβάθμιση.  Και ενώ ανέφερε μια φράση της κ. Γκάντι,  για να δικαιολογήσει την παραβίαση εκ μέρους του των νόμων για την προστασία του περιβάλλοντος, ο Πρωθυπουργός ξέχασε ότι ήταν η ίδια η κ. Γκάντι, η οποία δημιούργησε τις κυβερνητικές δομές για την Προστασία του Περιβάλλοντος της χώρας. Ξέχασε ότι ήταν η παρέμβαση της ίδιας της κ. Γκάντι, η οποία ευθυγραμμίστηκε με τις εκκλήσεις των κινημάτων και των επιστημόνων, για να μη χτιστεί ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο στη Silent Valley, του κρατιδίου της  Kerala, προκειμένου να διασωθεί ένα πλούσιο σε βιοποικιλότητα οικοσύστημα.  Και ήταν το ενδιαφέρον της κ. Γκάντι, που οδήγησε την υπόθεση  ‘του λόφου Mussorie’, του επονομαζόμενου  ‘Queen of Hills’, (επειδή με τις διαδικασίες όρυξης του ασβεστολίθου από τα επικείμενα ορυχεία απογυμνώνονταν  πλήρως το βουνό αυτό από κάθε είδους βλάστηση ),   στο Ανώτατο Δικαστήριο, το οποίο εξέδωσε τελικά την απόφαση να κλείσουν τα ορυχεία αυτά,  το 1983.

Στις –προ της εποχής της φιλελευθεροποίησης – ημέρες, ήταν αυτονόητο ότι αν κάποιος συγκεκριμένος τύπος εμπορίου υποβάθμιζε τα οικοσυστήματα, τα οποία υποστηρίζουν τη ζωή, τότε αυτή η εμπορική δραστηριότητα έπρεπε να σταματήσει, ‘επειδή η Ζωή έπρεπε να εξακολουθήσει να υπάρχει και στο μέλλον’. Το Άρθρο 21 του Συντάγματος καθιστά υπεύθυνη την ίδια την Πολιτεία να προστατεύει την ίδια τη Ζωή. Και άρα, αφού η λειτουργία των οικοσυστημάτων προστατεύει τη Ζωή, τότε η Πολιτεία έχει καθήκον να προστατεύει τα οικοσυστήματα.

Η πρωθυπουργία του Dr Singh, από τη δεκαετία του -90 και εξής, έχει βασιστεί σε μια Φετιχιστικού τύπου λατρεία της έννοιας της Ανάπτυξης και  όλες οι οικολογικές καταστροφές δικαιώνονται στο όνομα της Ανάπτυξης. Ποιος όμως, πρωτοστατεί σε αυτήν την καταστροφή και την μόλυνση του περιβάλλοντος; Οι πλούσιες και  πανίσχυρες πολυεθνικές εταιρείες ή οι φτωχοί και αδύναμοι αγρότες, οι διάφορες φυλές και οι εκτοπισμένοι εκ των αγροτικών κοινοτήτων, οι οποίοι τελικά καταλήγουν να γίνουν κάτοικοι των παραγκουπόλεων, οι οποίες επεκτείνονται πέριξ των αστικών κέντρων;

Οι φτωχοί δεν προκαλούν τη μόλυνση (ή τη ρύπανση). Αντίθετα οι ίδιοι ζουν σε μολυσμένες περιοχές, επειδή έχουν εκτοπιστεί από τα σπίτια τους, τα οποία βρίσκονταν στις αγροτικές περιοχές και ζούσαν εκεί για χιλιάδες χρόνια. Αυτό που συμβαίνει τώρα, εκεί, μπροστά στα μάτια μας,  αποτελεί μια Ύβρη κατά του Περιβάλλοντος. Είναι η αναπόφευκτη συνέπεια της εξαγωγής της ρύπανσης από τις πλούσιες χώρες στις φτωχές με τη μορφή των επενδύσεων τύπου FDI (Foreign direct investment).

Η παραθαλάσσια ζώνη της Orissa αποτελεί μια χαρακτηριστική περίπτωση. Στην περιοχή Jagatsingpur, όπου εταιρεία Posco  σχεδιάζει να χτίσει ένα γιγαντιαίων διαστάσεων εργοστάσιο παραγωγής χάλυβα, με επενδυτικά κεφάλαια τύπου FDI (της τάξης των $12δις ), οι αγρότες καλλιεργούν  ρύζι, φυτά καρύδας, κάσιους και  πιπέρι τύπου  betel,  φρούτα και επίσης αλιεύουν από την παρακείμενη θάλασσα ψάρια. Εκεί δεν υπάρχει κανένα ίχνος μόλυνσης, ούτε ρύπανσης ούτε κάποιου είδους απόβλητα.  Υπάρχει ένα είδος ευδαιμονίας την οποία  ο δείκτης  του ΑΕΠ   δεν συνυπολογίζει καθόλου. Αυτή η οικονομία της αυτάρκειας και της βιωσιμότητας ξεριζώνεται βίαια, προκειμένου να δοθεί η δυνατότητα στην  Posco να ορύξει μεταλλεύματα σιδήρου και ατσαλιού.  Στην περίπτωση αυτή κάθε νόμος της χώρας, συμπεριλαμβανομένης της ‘Πράξης για τα Δικαιώματα του Δάσους’ και της ‘Πράξης για τη Νομοθετική Ρύθμιση της Παραθαλάσσιας Ζώνης’, εδώ καταστρατηγείται πλήρως.  Αλλά, όταν η ίδια η Διεύθυνση του Υπουργείου Περιβάλλοντος επιβεβαιώνει αυτές τις πράξεις καταστροφής, τότε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός πιέζει τον Υπουργό Περιβάλλοντος να δώσει την έγκρισή του για το εργοστάσιο αυτό της  Posco. Οι γυναίκες και τα παιδιά των περιοχών της Govindpur, Dhinkia και  Nuagaon προχωρούν σε καθιστική διαμαρτυρία μέσα στον καυτό ήλιο του Ιουλίου, προκειμένου να σταματήσουν την αρπαγή των γαιών τους. Ξέρουν πολύ καλά τι πρόκειται να φέρουν στην περιοχή τα σχέδια της Posco: Την καταστροφή του Περιβάλλοντος, την ρύπανση και τη μόλυνση της περιοχής τους, το διωγμό των ανθρώπων από τα ίδια τους τα σπίτια και τέλος την καταστροφή της ίδιας της δημοκρατικής κοινωνίας που είχαμε μέχρι τώρα.

Στην Ινδία, ο μεγαλύτερος επιμολυντής είναι τα γιγαντιαία εργοστάσια που χρησιμοποιούν τον άνθρακα για την παραγωγή Η\Ενέργειας, καθώς και οι βιομηχανίες και ειδικότερα οι αυτοκινητοβιομηχανίες. Στο θέμα της παραγωγής των Αερίων του Θερμοκηπίου εκ των ορυκτών καυσίμων πρωτοστατούν οι οικονομικά ισχυροί και όχι οι φτωχοί. Αλλά είναι οι φτωχοί που είναι πιο ευάλωτοι στις πλημμύρες, στις ξηρασίες, στους κυκλώνες και στα μύρια όσα δεινά προέρχονται από την επιταχυνόμενη Κλιματική Αλλαγή.

Το ίδιο συμβαίνει και με το ζήτημα της τοξικής μόλυνσης. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το φυτοφάρμακο Endosulfan. Τα ΗΕ το έχουν απαγορεύσει. Οι περισσότερες χώρες στον κόσμο το έχουν απαγορεύσει. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ινδίας έχει εκδώσει μια προσωρινή απαγόρευση, ύστερα από τη σχετική αναφορά ότι πάνω από 1.000 άτομα έχουν πεθάνει και περισσότερα από 9.000 έχουν μείνει ανάπηρα στην περιοχή Kasargo, όπου το Endosulfan χρησιμοποιούνταν ευρέως για τον ψεκασμό τον καλλιεργειών κάσιους, εδώ και 20 χρόνια. Τα αθώα θύματα δεν γνώριζαν απολύτως τίποτα για αυτήν την τοξική μόλυνση. Οι πράξεις αυτές προκλήθηκαν από τις πανίσχυρες εταιρείες οι οποίες επηρεάζουν πολύ καλά τα κέντρα των αποφάσεων, τα οποία μπλοκάρουν την οριστική απαγόρευση του Endosulfan, ακόμα και σήμερα, που αποδεδειγμένα προκαλεί το θάνατο των ανθρώπων και τη γέννηση παιδιών με αναπηρία.

Τα τοξικά αγροχημικά προϊόντα βλάπτουν όλα τα είδη της Ζωής. Τα συνθετικά λιπάσματα διατρέχουν τους ποταμούς και καταλήγουν στους Ωκεανούς, δημιουργώντας ‘ζώνες θανάτου’. Τα οξείδια του Αζώτου, όταν απελευθερωθούν στην ατμόσφαιρα από τα νιτρικά λιπάσματα, δημιουργούν μεγάλες συγκεντρώσεις στην ατμόσφαιρα και λειτουργούν ως ένα από τα πιο επιβλαβή Αέρια του Θερμοκηπίου, ήτοι είναι 300 φορές πιο επιβλαβή  από το Διοξείδιο του Άνθρακα. Αυτού του τύπου τα συνθετικά λιπάσματα μπορούν επίσης να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή βομβών, όπως έδειξαν οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις στο Mumbai  και στην Oklahoma.

Σήμερα έχουμε και νέες μορφές επιμόλυνσης του γεωργικού τομέα, ήτοι τη γενετική μόλυνση μέσω των Γενετικά Τροποποιημένων σπόρων. Η Γενετική μόλυνση καταστρέφει τη βιοποικιλότητα, ήτοι τα μέσα για την επιβίωση των αγροτών. Οι εταιρείες παραγωγής χημικών προϊόντων, σήμερα, έχουν εξελιχθεί σε γιγαντιαίες εταιρείες οι οποίες μέσω του ελέγχου των γονιδίων ελέγχουν τους σπόρους. Και σε αυτόν το τομέα ο Πρωθυπουργός, αντί να είναι η φωνή των φτωχών αγροτών, είναι  η φωνή των πιο ισχυρών πολυεθνικών, καθώς επαναλαμβάνει συνεχώς σε  όλους τους τόνους ότι η Γενετική Μηχανική αποτελεί τη Δεύτερη Μεγάλη Πράσινη Επανάσταση.

Είτε όμως πρόκειται για την Ατμοσφαιρική ρύπανση, είτε για την Τοξική ρύπανση, είτε για τη Γενετική ρύπανση, είτε τέλος για τη ρύπανση εκ των αστικών αποβλήτων, όλες αυτές οι μορφές της ρύπανσης αποτελούν την εξωτερική όψη μιας οικονομίας που βασίζεται στην απληστία, η οποία από τη μια μεριά Ιδιωτικοποιεί τους φυσικούς πόρους και από την άλλη μεριά Κοινωνικοποιεί τη ρύπανση και τη μόλυνση.

Οι πλούσιοι ιδιοποιούνται τις εδαφικές εκτάσεις, τα είδη της βιοποικιλότητας, το νερό, τον αέρα και φυσικά τα κέρδη, ενώ οι φτωχοί υποφέρουν κάτω από το βάρος των πάσης φύσεως απαλλοτριώσεων και της συσσώρευσης  της ρύπανσης και της μόλυνσης.

Ευελπιστούμε ότι ο Πρωθυπουργός θα στηρίξει τελικά το Σύνταγμα και την Περιβαλλοντική Νομοθεσία. Δεν πιστεύουμε ότι θα υποστηρίξει και θα προάγει τους ‘επιμολυντές’. Αναμένουμε ότι ο Πρωθυπουργός θα θυμηθεί ότι κρατά στα χέρια του την πανάκριβη κληρονομιά των οικοσυστημάτων μας, και όλο τον πλούτο του φυσικού μας κεφαλαίου, πράγματα τα οποία είμαστε υποχρεωμένοι να τα παραδώσουμε στις νέες γενιές και όχι στις αδηφάγες πολυεθνικές,   για να τα καταστρέψουμε χάρη του άμεσου συμφέροντος.

Μετάφραση, Μαστοράκης Γιάννης
***********************************************************
2) Η εκπληκτική Vandana Shiva μιλά για την απειλή της μεταλλείας- βίντεο

Πηγή: http://antigoldgreece.wordpress.com

Εκείνο το μέρος που σκάβω, κάνε το γρήγορα να βλαστήσει ξανά,
Μόνο –μη μ’ αφήνεις να πληγώσω τα ζωτικά σου σημεία
ή την καρδιά σου.

Atharva Veda, αρχαίο Ινδουϊστικό κείμενο.
Ένα λαμπερό μυαλό, η Δρ Vandana Shiva, μιλάει για την απειλή της μεταλλείας και για τη βιομηχανία του αλουμινίου, για τη σχέση της απληστίας με τη βία και για την ευθύνη του καθενός μας. Η διάλεξη δόθηκε το Μάιο 2011 και έχει τίτλο “Εξορύσσοντας τη Γη: πληγές που δεν θεραπεύονται”.
Δεν πρόκειται για αυτό που χρειαζόμαστε, πρόκειται για καθαρή απληστία. Είναι η απληστία των εταιρειών που θέλουν να ωθήσουν την κατανάλωση αυτών των μετάλλων, καθώς και ένα υψηλότερο επίπεδο απληστίας που είναι η “επένδυση” … Ο κόσμος της οικονομίας στρέφεται στα μέταλλα και τα ορυκτά για να επεκταθεί και αυτό δίνει ώθηση στη μεταλλεία σε μια κλίμακα που είναι πολύ πέρα από το τις ανθρώπινες ανάγκες…
Αν σκεφτούμε τον κόσμο μόνο σαν υλικό και ύλη, θα λεηλατήσουμε, θα αρπάξουμε, θα πολεμήσουμε για την ιδιοκτησία. Όμως όταν σκεφτούμε τον κόσμο και τη Γη σαν την ίδια την προϋπόθεση της ζωής μας και αν έχουμε μια δημιουργική ενότητα μαζί της, θα βρούμε χαρά στη μείωση της κατανάλωσης μας. Και αυτή είναι η πρόκληση που έχουμε για να αρχίσουμε να ενώνουμε τις κουκκίδες γύρω από το ζήτημα της μεταλλείας…
Νομίζω ότι βρισκόμαστε σε ένα κατώφλι για την ανθρωπότητα. Και αυτό το κατώφλι είναι είτε η ολική καταστροφή από τη μια και θα είμαστε συμμέτοχοι σε αυτό με το να μη γνωρίζουμε και να μην ενεργούμε… και η άλλη πλευρά, ένα τεράστιο κίνημα για την προστασία της φύσης, έρχεται από τη γνώση του τι κάνει ο καθαρός καταναλωτισμός κάνοντας μας συμμέτοχους σε μια οικονομία της απληστίας και μια οικονομία της βίας…
Πραγματικά πιστεύω ότι κάθε πολίτης που είναι συνειδητοποιημένος προσθέτει τόση περισσότερη δύναμη για την προστασία της Γης, των δικαιωμάτων της και των δικαιωμάτων όλων των ανθρώπων.
Aφορμή για τα παραπάνω ήταν το άρθρο της Vandana Shiva “Ο σοσιαλισμός της απληστίας” που δημοσίευσε η Καλύβα του Πάνου.

***********************************************************