Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

ΕΙΣΑΓΩΓΗ - "ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ"

Κάποια πράγματα είναι αυτονόητα για όσους έχουν ασχοληθεί με ένα θέμα , αλλά δυσνόητα ή και απίθανα για όσους τα ακούνε για πρώτη φορά.
 Ο «Καλλικράτης» καλώς ή κακώς , φέρνει την κάθε τοπική κοινωνία έναντι των ευθυνών της. Εάν οι τοπικές κοινωνίες δεν κάνουν τις σωστές επιλογές, σε αυτές τις εκλογές, δεν θα έχουν κανένα προστατευτισμό, κοινωνική πρόνοια , πληρωμένες υποδομές κ.λ.π. από κάποιο Κεντρικό Κράτος που μέχρι σήμερα φρόντιζε για τις βασικές ανάγκες ακόμη και τις μη  παραγωγικές περιοχές . Λάθος επιλογές θα είναι ολέθριες πέραν κάθε φαντασίας!
Το θέμα των εξορύξεων δεν αφορά όλες τις περιοχές της Ελλάδας. Στις περιοχές  όμως που υπάρχουν εξορύξεις , ο «Καλλικράτης» δεν αφήνει περιθώρια σε κανένα κάτοικο να μην ασχοληθεί με τον ρόλο που παίζουν στα τοπικά δρώμενα και στην προοπτική του τόπου του. Στις περιπτώσεις ,δε ,όπως η Βορειοανατολική Χαλκιδική με το ψηφοδέλτιο του γνωστού Κου Πάχτα και «σημαία»  της προεκλογικής εκστρατείας την εξόρυξη χρυσού στην περιοχή, που θα φέρει ανάπτυξη και ευημερία σε όλους ,όπως και η Φωκίδα (νέος Δήμος Δελφών) με το ψηφοδέλτιο του Κου Φουσέκη (νύν Νομάρχη και πρώην εργαζόμενου στην εταιρία S&B εξόρυξης βωξίτη) στο οποίο έχουν στρατευτεί νύν εργαζόμενοι ,συνεργαζόμενοι , «φίλοι», παραδοσιακά οικογενειακοί «φίλοι» και συνταξιούχοι της S&B και των άλλων εταιριών βωξίτη στη περιοχή ,οι εκλογές αυτές ταυτίζονται με την σοβαρότατη επιλογή των κατοίκων στο μέλλον τους: Θα μετατρέψουν τον τόπο τους σε μεταλλευτική περιοχή όπου σύμφωνα με το παγκόσμιο παράδειγμα σημαίνει μόνο μεταλλευτική περιοχή και τίποτα άλλο, ή θα ζήσουν όπως τόσες άλλες περιοχές της ίδιας χώρας ,που δεν είχαν την «τύχη» να έχουν κοιτάσματα ορυκτών στο υπέδαφός τους και έζησαν και ζούν με άλλες επιλογές στις παραγωγικές δραστηριότητες και στην ανάπτυξη . 
Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι για πρώτη φορά ο ψηφοφόρος έχει τόσο σοβαρή ευθύνη στα χέρια του μιάς και οι αρμοδιότητες του νέου Δημάρχου θα είναι πολύ μεγαλύτερες και «δυνατότερες» από κάθε άλλη περίπτωση στο παρελθόν και ταυτόχρονα η επιλογή «Μεταλλευτικός Δήμος» έχει ήδη γνωστό αποτέλεσμα στον Ελλαδικό χώρο. Όλες οι περιοχές της Ελλάδας όπου μέχρι σήμερα κυριαρχούν οι εξορύξεις (Β.Α. Χαλκιδική, Φωκίδα, Κοζάνη, Πτολεμαΐδα)  και οι οποίες έχουν συγκεκριμένα διοικητικά όρια οπότε να μπορούμε να βρούμε εύκολα στατιστικά στοιχεία από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία ,έχουν όλες τα ίδια χαρακτηριστικά: Αποτελούν τις πιο ερημωμένες περιοχές της Ελλάδας ,τις πιο φτωχές, με τον πιο γερασμένο και  αγράμματο πληθυσμό , πρώτες και με διαφορά σε «σύγχρονες» θανατηφόρες ασθένειες (όπως διάφορες μορφές καρκίνου) αλλά και σε χρόνιες ψυχικές ασθένειες με κυρίαρχη την κατάθλιψη και πολλά άλλα αρνητικά χαρακτηριστικά.
Για όσους δεν έχουν ασχοληθεί έως σήμερα με την σχέση « εξορύξεων – τοπικών κοινωνιών και τοπικών οικονομιών»  , συλλέξαμε όσα στοιχεία βρήκαμε που μπορούν να ρίξουν φως και σας τα παρουσιάζουμε .

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ , ΟΙ «ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ» ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΜΠΤΩΣΗ

ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΑΙ Η «ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ»

Κάθε εξόρυξη έχει επιπτώσεις στο περιβάλλον. Θέλουμε όμως και ορυκτά. Παράλληλα με αυτά, σε πάρα πολλές περιπτώσεις η σύγχρονη ανθρωπότητα είναι αλαζονικά σπάταλη απέναντι σε αυτούς τους πόρους. Ορυκτό = καταστροφή του περιβάλλοντος = καταστροφή της ζωής. Κάποιους τους νοιάζει η «Ζωή» και σαν έννοια πέραν της δικιάς τους ζωής. Για όποιον θεωρεί ότι αυτοί είναι οι προβληματικοί του ανθρωπίνου είδους ,τα κείμενα που ακολουθούν είναι άχρηστα, λένε ανοησίες. Για όσους συμφωνούν όμως μαζί τους και δεν έχουν ξαναασχοληθεί με το θέμα παρουσιάζουν σίγουρα ενδιαφέρον.
Το θέμα των εξορύξεων και ο ρόλος τους στην σύγχρονη ζωή αλλά και στο περιβάλλον το οποίο καταστρέφουμε και ήδη έχει αρχίσει να μας «τιμωρεί» είναι τεράστιο. Όλοι μας χρειαζόμαστε τα ορυκτά στην ζωή μας, αλλά πάνω απ΄όλα χρειαζόμαστε την ίδια την ζωή μας. Οποιαδήποτε επιπόλαιη προσέγγιση του θέματος είναι αρχικά ανεύθυνη , σίγουρα σε κάποιες περιπτώσεις υστερόβουλη και σε πολλές περιπτώσεις εγκληματική.
Κάποια από τα ερωτήματα που προκύπτουν αυθόρμητα είναι : Πώς κοστολογούμε το περιβάλλον; Πώς ελαχιστοποιούμε την καταστροφή ; Πώς θα βάλουμε όριο στον υπερκαταναλωτισμό σχετικών προϊόντων; ; Πώς διαχειριζόμαστε την επιβολή καταστροφής σε ένα τόπο ,για να έχει ένας άλλος τόπος επιλογή στην  πολυτέλεια ; Γιατί δεν ανακυκλώνουμε όλα τα ανακυκλώσιμα υλικά που προέρχονται από ορυκτά; Πού σταματά μια χώρα να καταστρέφει τα εδάφη της ,για οικονομικό όφελος ή για κάλυψη χρεών που δημιούργησαν ατιμώρητοι διεφθαρμένοι Κυβερνήτες ; Πότε σταματάμε να ψάχνουμε εναλλακτικούς τρόπους να παράγουμε τα «προς το ζειν» και καταφεύγουμε στην έσχατη λύση;  Κάποιοι πρόγονοί μας, που υποκριτικά σαν κοινωνία τους τιμάμε «σαν ήρωες» ,έδωσαν την ζωή τους για αυτά τα εδάφη. Σίγουρα όχι για να τα καταστρέφουμε σήμερα εμείς χωρίς λόγο σοβαρότερο από την ζωή τους και την μνήμη τους. Υπάρχουν φυσικά και πολλά άλλα ερωτήματα ,πιθανότατα πιο καίρια.
Μια προσπάθεια να μπεί μια «τάξη» σε αυτούς τους προβληματισμούς ,είναι η Περιβαλλοντική Νομοθεσία που αναπτύχθηκε αρχικά στον πολιτισμένο Δυτικό κόσμο και σιγά σιγά επεκτάθηκε και σε πιο πολλές Χώρες. Το πώς συντάσσεται η Περιβαλλοντική Νομοθεσία, από ποιους, και πώς ιεραρχεί τις αξίες κ.λ.π. είναι μια άλλη  τεράστια συζήτηση που επίσης δεν απασχολεί το παρόν σύγγραμμα το οποίο θα περιοριστεί στις περιπτώσεις της μη εφαρμογής της υπάρχουσας Νομοθεσίας.
Γιατί όμως το αυτονόητο δεν γίνεται αμέσως αποδεκτό από όλους; Η απάντηση αρχικά  είναι απλή. Η εφαρμογή της  Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας σήμερα, απαιτεί έξοδα από τις Εταιρίεες εξόρυξης τα οποία δεν είχαν μέχρι χθές. Η τήρηση της νομοθεσίας κοστίζει και έτσι συχνά συμφέρει περισσότερο τις εταιρείες να παραβιάζουν τους νόμους και ας πληρώσουν κάποιο περιστασιακό πρόστιμο. Εύλογη απορία: γιατί δεν αυξάνονται ανάλογα οι τιμές των Ορυκτών και ας ισορροπήσει η αγορά σε ακριβότερα προϊόντα; (θα περιοριστεί έτσι και η σπατάλη). Η απάντηση εδώ δεν είναι απλή αλλά θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό έχει γίνει. Γι’ αυτόν όμως τον λόγο, σε συνδυασμό με το ότι οι τιμές των Ορυκτών, όπως θα πούμε και πιο κάτω, διαμορφώνονται Χρηματιστηριακά, δημιουργεί περιθώρια υπερκερδών σε Εταιρείες χωρίς ηθικό πρόβλημα παραβίασης της Νομοθεσίας .
Αυτές οι Εταιρείες απασχολούν όλη την ανάλυση που ακολουθεί και στην συνέχεια του κειμένου θα αναφέρονται σε εισαγωγικά  ως «Εταιρείες» διότι όπως «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά» έτσι και το κουστούμι και η γραβάτα δεν κάνουν το ζώο Άνθρωπο. 
 
 Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΜΠΤΩΣΗ

Σε πολλά σημεία του πλανήτη μας , όπου δραστηριοποιούνται κάποιες εξορυκτικές εταιρείες και σχεδόν σε όλα αυτά τα σημεία στον Τρίτο Κόσμο (όπου υπάρχει μεγάλη διαφθορά στον κρατικό μηχανισμό ) συναντάμε μία πανομοιότυπη  πολιτικοκοινωνικοοικονομική κατάσταση , ανεξαρτήτως γεωγραφικού μήκους και πλάτους. Σε όλες αυτές τις περιοχές η οικονομία είναι εξαθλιωμένη και, κατ΄επέκταση, εξαθλιωμένη είναι και η τοπική κοινωνία. Κυρίαρχο παράδειγμα (λόγο της δημοσιότητας που έχει προκαλέσει ) η περιοχή στο Δέλτα του Νίγηρα όπου δραστηριοποιείται η εταιρία Shell (θυγατρική της). Συμπτωματικά, η Ελλάδα, στην επίσημη παγκόσμια κατάταξη σχετικά με την κρατική διαφθορά, κατέλαβε την ιδια θέση με την Νιγηρία και πολλές άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου, πολύ μακριά από κάθε «πολιτισμένη» Δυτική Χώρα.
Πιο συγκεκριμένα  χαρακτηριστικά  της προαναφερόμενης πολιτικοκοινωνικοοικονομικής  κατάστασης  :
α) Η τοπική οικονομία  είναι απόλυτα εξαρτημένη από τις εξορύξεις . Ανεξάρτητα από το εάν ο τόπος διαθέτει προσόντα για την ανάπτυξη  άλλων δραστηριοτήτων , δεν αναπτύσσεται καμία άλλη παραγωγική δραστηριότητα , που να προσφέρει σημαντικό αριθμό θέσεων εργασίας.
 β) Σε περιπτώσεις  που υπάρχουν φυσικοί πόροι που μπορούν  να συντηρήσουν  κάποιο πληθυσμό ανεξάρτητα από τις εξορύξεις , αυτοί «συμπτωματικά» καταστρέφονται  από “ατυχήματα” (μόλυνση  και νέκρωση των ποταμών , μόλυνση αρδευτικών νερών, μόλυνση εδαφών κ.λ.π.) ή αγοράζονται από την ίδια την εταιρεία εξόρυξης ή άλλους μυστηριώδεις αγοραστές και αδρανοποιούνται ώστε κανείς να μην μπορεί να ζήσει  από αυτούς.
γ) Οι εξορύξεις , ανεξάρτητα από το εάν είναι απλά κερδοφόρες ή υπερκερδοφόρες, ποτέ δεν μπορούν να «ταΐσουν» το σύνολο του τοπικού πληθυσμού , με αποτέλεσμα όλες αυτές οι περιοχές να ερημώνουν  από όλο τον πληθυσμό που δεν εξαρτάται  οικονομικά από αυτές.
δ) Οι οικονομικά επιφανέστεροι πολίτες της τοπικής κοινωνίας , είναι αυτοί που έχουν τον καλύτερο και τον πιο σίγουρο μισθό. «Συμπτωματικά», αυτοί κυριαρχούν σε όλους τους τοπικούς συλλόγους, ομίλους κ.λ.π. και καταλήγουν να είναι και οι κοινωνικά επιφανέστεροι πολίτες. Κατα συνέπεια, αυτοί κυριαρχούν  και στην εκάστοτε τοπική πολιτική σκηνή και  κάποιοι από αυτούς καταλήγουν να κατέχουν και τις σημαντικές θέσεις Τοπικών Αρχόντων .
ε) Ο έλεγχος των τοπικών πολιτικών και κυβερνητικών θέσεων έχει σαν αποτέλεσμα, σε όλες τις τοπικές ή περιφερειακές, κρατικές ή δημοτικές, υπηρεσίες, κανένας να μην “τα βάζει” με τις εξορυκτικές εταιρείες.
στ) Ο φαύλος κύκλος που συντηρεί διαχρονικά την πλήρη κυριαρχία οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά της εταιρείας  εξόρυξης  στον τόπο  αυτόν έχει κλείσει. Χρήματα  στην περιοχή έχουν οι εργαζόμενοι στις εξορύξεις και στο «Δημόσιο» και οι φίλοι τους Τοπικοί Άρχοντες. Οι τοπικοί έμποροι , εστιάτορες κ.λ.π. ελεύθεροι επαγγελματίες χρειάζονται πρώτα από όλα αυτούς τους πελάτες , οπότε «συμπτωματικά» ούτε αυτοί συμβαίνει  να διαφωνούν με ότι και να κάνει η εταιρεία εξόρυξης. Ο νόμος της σιωπής έχει κυριαρχήσει. Όποιος διαφωνεί μπορεί μόνο να φύγει προκειμένου να βρει δουλειά. Όποιος επιμένει, διώκεται ποικιλοτρόπως και ανάλογα με την διαφθορά του κράτους δολοφονείται από «αγνώστους», για «άγνωστους» λόγους , ή του καίνε το σπίτι κ.λ.π..
Αποτέλεσμα του φαύλου αυτού κύκλου είναι τα υπερκέρδη για την εκάστοτε εταιρεία εξόρυξης . Οι περιβαλλοντικοί Νόμοι του Κράτους αγνοούνται ως σαν να μην υπάρχουν . Οι Τοπικές Εποπτικές Κρατικές Υπηρεσίες «δεν βλέπουν τίποτα στραβό». Το μεγαλύτερο τμήμα του κόστους των εξορύξεων , το περιβαλλοντικό , εξαφανίζεται . Τα έξοδα δηλαδή που πρέπει να κάνει η εταιρεία για να γίνουν οι εξορύξεις με τέτοιο τρόπο ώστε να μην αφήσουν πίσω κατεστραμμένη φύση και άχρηστη γη, μηδενίζονται και μένουν όλα στο κέρδος! Η απληστία και η ασυδοσία μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με τοπικά πρόσωπα και γεγονότα σε περιοχές της Ελλάδας δεν είναι απαραίτητα τυχαία. Υπεύθυνοι για την ομοιότητα είναι οι αυτουργοί τέτοιων πραγματικών καταστάσεων και η εκτεταμένη διαφθορά του  Ελληνικού Κράτους (μεταξύ των πλέον διεφθαρμένων κράτων του κόσμου).
Αν σε κάποια περιοχή που έχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά ο  «Καλλικράτης» δώσει την εξουσία του Δημάρχου σε άνθρωπο της «Εταιρείας»,  το μέλλον της τοπικής κοινωνίας θα είναι εφιαλτικό.
 
 (συνεχίζεται : ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΟΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ . Παραδείγματα περιοχών υποταγμένων σε εξορυκτικές εταιρείες)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2. ΟΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ

Παραδείγματα υποταγμένων περιοχών ( σε εξορυκτικές εταιρείες):
Σε όλα τα μέρη του Τρίτου Κόσμου,  όπου υπάρχουν  εκτεταμένες εξορύξεις , η τοπική οικονομία και κοινωνία είναι εξαθλιωμένες. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της εξαθλιωμένης κατάστασης είναι κοινά σε όλες τις περιοχές . Μια εξήγηση για την ομοιότητα αυτή είναι ότι οι εταιρείες εξόρυξης εφαρμόζουν κοινή τακτική και εσκεμμένα χρηματοδοτούν συστηματικά και διαχρονικά τη διαφθορά και την εξαθλίωση, μιας και αυτό αποδεδειγμένα τους αποφέρει τεράστια υπερκέρδη όπως αναλύσαμε στο 1ο Κεφάλαιο .
Τα πιο πάνω προκύπτουν από πληθώρα πληροφοριών από άρθρα και αναλύσεις που κυκλοφορούν στον Τύπο , στο διαδίκτυο, σε βιβλία, σε ντοκιμαντέρ κ.λπ. Τα παραδείγματα που θα αναφέρουμε εδώ είναι αυτά που έχουν γίνει και ντοκιμαντέρ. Τα ντοκιμαντέρ φτιάχνονται  έτσι ώστε να μην χρειάζεται να είμαστε ειδικοί για να καταλάβουμε. Τα ακόλουθα ντοκιμαντέρ έχουν  προβληθεί από τα κρατικά κανάλια  της τηλεόρασης ,τα πιο πολλά πάνω από μία φορά , και όλα έχουν πάρει Πανευρωπαϊκά ή και παγκόσμια βραβεία. Όσο γίνεται λοιπόν, θα αποδοθούν τα ντοκιμαντέρ με περιληπτικά κείμενα.  
  • Ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα ντοκιμαντέρ είναι το «Οι βρώμικες δουλειές  του πετρελαίου  στο Δέλτα του Νίγηρα» του ΕΞΑΝΤΑ.(Έχει προβληθεί πολλές φορές από τη ΝΤΕ) . Περιληπτικά:
-   Η γνωστή SHELL (θυγατρική της) έχει το μεγαλύτερο μερίδιο στην εξόρυξη πετρελαίου  στο ΔΕΛΤΑ του Νίγηρα (Η Νιγηρία είναι «μαζί με την Ελλάδα» επίσημα από τις πιο διεφθαρμένες  χώρες του κόσμου).
-   Η ισορροπία  των τοπικών κοινωνιών με την φύση καταστράφηκε  με την παρουσία των «Εταιρειών» πετρελαίου.
-       Με την παρουσία των «Εταιρειών», άγνωστοι χρηματοδότησαν και όπλισαν ομάδες που εκβίασαν τον ντόπιο πληθυσμό  να ψηφίσει συγκεκριμένους ανθρώπους στις πρώτες στην Ιστορία της χώρας εκλογές. «Συμπτωματικά» φίλους της SHELL. Όλοι μιλούν πια για την «Εταιρεία».
-   Σήμερα , όπου οι «φίλοι» εγκαταστάθηκαν στην εξουσία, αυτές οι συμμορίες έμειναν ορφανές (θεωρητικά) από τους αρχικούς χρηματοδότες και κλέβουν , δολοφονούν και τρομοκρατούν την τοπική κοινωνία . Κάνουν και ζημιές στις αντλίες της εταιρείας για να κλέψουν πετρέλαιο (αυτό για την «Εταιρία» αποδεικνύει ότι δεν χρηματοδοτούνται από αυτή!!).
-   Κάποιες παλιές αντλίες έχουν διαρροή και κανένας δεν τις επισκευάζει. Το πετρέλαιο που χύνεται νεκρώνει εντελώς, μεγάλα κομμάτια από το πλέγμα των ποταμών που αποτελούν το ΔΕΛΤΑ. Όπου νεκρώνεται  ο ποταμός , οι ιθαγενείς  φεύγουν μιας και για αιώνες, οι πρόγονοί τους ζούσαν  μόνο από αυτόν. Εκατομμύρια  έχουν εκδιωχθεί έτσι έως σήμερα. Η περιοχή (πολύ μεγαλύτερη  από την Ελλάδα) είναι μόνο δάσος και ποτάμια. Δεν υπάρχει άλλη παραγωγική δυνατότητα. Μόνο ο ποταμός και τα ψάρια του. Η περιοχή ερημώνει  και μένουν πίσω μόνο όσοι εργάζονται  στην εταιρία ή εξαρτώνται από αυτή. Ο αλκοολισμός έχει κυριαρχήσει.
-   Κάποια τοπική οργάνωση αντιδρά και καταγγέλλει την εταιρία για πολλά εγκλήματα.
-   Ο δικηγόρος της οργάνωσης αυτής μας λέει ότι, πολλοί που ήταν δικηγόροι της οργάνωσης παλιότερα έχουν δολοφονηθεί . Ο ίδιος φοβάται αλλά υπηρετεί ανώτερες αξίες από αυτές του χρήματος.
-   Τις χαλασμένες αντλίες δεν τις φτιάχνει κανείς (προβάλλονται συνεχώς εμβόλιμα,  κατά τη διάρκεια  του ντοκιμαντέρ). Η εταιρεία λέει ότι όλα όσα λέγονται  εναντίον της είναι συκοφαντίες. Για να αποδείξει ότι θέλει το καλό του τόπου , φτιάχνει το μεγαλοπρεπέστατο περίπτερο  στην έκθεση για την ανάπτυξη του Τουρισμού στην περιοχή που διοργανώνει η τοπική κυβέρνηση  για να εξευμενίσει τους αντιδρώντες. Σε σοβαρές ερωτήσεις στον υπάλληλο ανδρείκελο της εταιρείας στο περίπτερο, η απάντηση είναι η σιωπή . Οι επίσημοι της εταιρείας βγάζουν σοβαρούς λόγους στα εγκαίνια . Με το άνοιγμα της Έκθεσης , οι εξαθλιωμένοι ιθαγενείς σπρώχνεται να πάρουν τα φυλλάδια του περιπτέρου της SHELL για οικιακή χρήση . Το χαρτί είναι σπάνιο και πολύτιμο στη περιοχή.  Η αστυνομία χτυπά τους ιθαγενείς για να διατηρήσουν την τάξη . Επισκέπτες στην έκθεση οι επιφανείς πολίτες της περιοχής . Φίλοι όλοι της εταιρείας . Αποτέλεσμα μηδέν . Επικοινωνιακό κέρδος για τη SHELL, σοβαρό .
-   Η SHELL επιμένει ότι ενδιαφέρεται για τους ντόπιους . Φτιάχνει εργαστήριο για να εκπαιδεύσει  ντόπιους να φτιάχνουν κεραμικά για να πουλάνε στους τουρίστες και το διαφημίζει. Εργαζόμενος στο εργαστήριο εκμυστηρεύεται  στο σκοτάδι ( δεν φαίνεται το πρόσωπό του) ότι εδώ και δυο χρόνια περιμένουν τους φούρνους . Απλά ζυμώνουν ωμό πηλό και τον μεταφέρουν από τραπέζι σε τραπέζι .
- Συνέντευξη από τον πρώην Κυβερνήτη που ζει μέσα στο χρυσάφι , σε παλάτι ανάμεσα στις άθλιες παράγκες . Συμφωνεί με συμπόνια ότι η Κυβέρνηση και οι εταιρείες δεν συμπεριφέρονται καλά στους ντόπιους , αλλά τα πράγματα βελτιώνονται . Κάποτε ήταν ένας από αυτούς. Τους καταλαβαίνει .
- Ζουν καλά μόνο οι εξαρτώμενοι . Ο παραδοσιακός τρόπος ζωής διώκεται, ο ποταμός πεθαίνει . Οι διαφωνούντες διώκονται.
  • Άλλο ντοκιμαντέρ «Η κατάρα του Πετρελαίου» (2/12/09 20:00  ΚΑΝΑΛΙ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ). Περιληπτικά:
-      Η Αγκόλα έχει καταστραφεί από προηγούμενους εμφύλιους πολέμους (Κάποιος τους χρηματοδότησε και όπλισε τους αντιπάλους).
-      Η κοινοπραξία της CHEVRON-TEXACO έχει έρθει να σώσει το κράτος και τον πληθυσμό . Ο ιθαγενής που μιλάει δεν λιμοκτονά.  Εργάζεται  στην ανθρωπιστική οργάνωση Care International που έφτιαξε η  «Εταιρεία» και χρηματοδοτεί μέσα από αυτή αναπτυξιακό έργα, γιατί δεν θέλουν να εξαρτηθεί η οικονομία της περιοχής από τα πετρέλαια  και από αυτή (λέει με στόμφο ο εκπρόσωπος). Στις 10 λέξεις του ,οι 9 είναι «oil company». Όπως λέμε στην Ελλάδα των ορυκτών  «η Εταιρεία».
-    Τα έργα είναι δρόμοι που φτιάχνουν οι εξαθλιωμένοι ιθαγενείς με τα χέρια και πληρώνονται με φαγητό (δεν αναφέρεται εάν οι δρόμοι αυτοί τελικά, χρειάζονται από την εταιρεία για τις δικές της δουλειές, όπως τα Νομαρχιακά έργα στην Φωκίδα επί δεκάδες χρόνια ).
-    Οι εγκαταστάσεις της TEXACO-CHERRON περιβάλλονται από παλιά ναρκοπέδια που η Κυβέρνηση δεν πρόλαβε να καθαρίσει (!!!)
-   Όλοι μιλούν με δέος για την «Εταιρεία». Ο σωτήρας , ο εκπρόσωπος της «Εταιρείας» δηλώνει ιδεαλιστής, πιστεύει ότι η διαφάνεια , η πρόνοια, ο εκσυγχρονισμός  της κοινωνίας και η σταθερότητα της χώρας είναι για το συμφέρον της «Εταιρείας».
-   Μια οργάνωση «Καθολική πρόνοια» όμως διαφωνεί . Ο εκπρόσωπος λέει ότι δεν δέχτηκαν χρήματα από την «Εταιρεία» για να είναι ελεύθεροι να μιλάνε. Η επένδυση της «Εταιρείας» στην Αγκόλα είναι 25 εκατ.  δολάρια . Η διαφθορά επιτρέπει να χάνονται κάθε χρόνο 4,2 εκατ. δολάρια από την κυβέρνηση (πόσα να κερδίζει τελικά;). Ακούγεται  η φράση «Μην δωροδοκείς  έναν άνθρωπο , αλλά το κράτος».
-   Ο αφηγητής του ντοκιμαντέρ μας λέει ότι όταν η BP είπε να ανοίξει τα «μαύρα βιβλία» της ,η κυβέρνηση απείλησε  ότι θα την διώξει. Όταν βιντεοσκοπούσαν για το ντοκιμαντέρ, τους σταμάτησε η αστυνομία. Η TEXACO έχει πρόσφατα χάσει δίκη «ορόσημο» από ηθικούς πολιτικούς άλλης περιοχής για ανήθικες δράσεις της. Όλοι οι θεατές καταλαβαίνουν   γιατί η  TEXACO  φορά το προσωπείο του «καλού» στην Αγκόλα.
-      Το ντοκιμαντέρ κλείνει . Παιδιά της περιοχής μιμούνται τα Αμερικανάκια. Τραγουδούν ραπ, την μέρα καθαρίζουν τζάμια αυτοκινήτων. Το βράδυ «φτιάχνονται» με βενζίνη .
  • Ντοκιμαντέρ: «Η κατάρα του κόκκινου βουνού». 30 /6/2009 στις 24:00, στην “Εμπόλεμη Ζώνη” με το Σωτήρη Δανέζη στο MEGA. Το θέμα του ντοκιμαντέρ είναι τα σχέδια μιας καναδικής εταιρείας να φτιάξει ένα τεράστιο χρυσωρυχείο στην περιοχή ROSIA MONTANA (Ρουμανία)  και ο αγώνας των κατοίκων να την σταματήσουν.
-   Πήρε άδεια να εξορύξει χρυσό . Να δηλητηριάσει το χώμα με χιλιάδες τόνους απόβλητα με κυάνιο που χρειάζονται για τον διαχωρισμό του χρυσού από το  ορυκτό.
-   Εξαγοράζει αρχικά σπίτια των φτωχότερων στα χωριά της περιοχής. Τους βγάζει τη σκεπή και τα αφήνει όρθια ερείπια .Ένα χρόνο μετά βγάζει τα κουφώματα και τα αφήνει να θυμίζουν κάποιο ένδοξο παρελθόν. Ο ψυχολογικός πόλεμος κατά των κατοίκων της περιοχής άρχισε. Η περιοχή παρακμάζει . Ερημώνει. Ο θεατής το νιώθει. «Τρέξτε να πουλήσετε όσο έχουν αξία ακόμα τα σπίτια σας. Φύγετε. Ο τόπος πέθανε.».
-   Οι πρώτοι «φίλοι» της «εταιρείας» από τους ιθαγενείς , με άκρως αμερικάνικο στυλ (γυαλιά, ύφος, ομιλία) εξυμνούν την «Εταιρεία». Αυτή είναι το μέλλον μας λένε. Τα πρώτα παπαγαλάκια φαίνεται να έχουν λύσει το βιοποριστικό τους πρόβλημα.
-      Κάποιοι αγαπούν τα χώματα των προγόνων τους. Δεν τα εγκαταλείπουν στην καταστροφή τους με κυάνιο.  Πιέσεις , εκβιασμοί, εκφοβισμοί…..( Τα ίδια) .
- Χτίζουν νέο χωριό στα 70 km και όσοι τυχεροί προλάβουν αλλάζουν το σπίτι στα παλιά χωριά με νέο εκεί . Πως θα ζήσουν; Θα δουλέψουν ίσως στην «Εταιρεία». Όποιος γίνει πρώτος «φίλος» θα μείνει. Οι άλλοι πρέπει να φύγουν. (επανάληψη των γνωστών).
  • Ντοκιμαντέρ του ΕΞΑΝΤΑ για το «ΝΕΡΟ». (Έχει προβληθεί πολλές φορές από τη ΝΕΤ, ΕΤ3). Περιληπτικά:
- Η ιδιωτικοποίηση του νερού στη Χιλή. Η Κυβέρνηση ιδιωτικοποιεί όλες τις πηγές νερού  της χώρας . Όποιος  έχει χρήματα αγοράζει ποσοστό  από την ροή ποταμών και την επιφάνεια κάτοψης λιμνών.
-   Τα πρώτα μερίδια δεν τα αγοράζουν εξορυκτικές εταιρείες. Τα αγοράζουν οι «έξυπνοι» ντόπιοι. Με μια αγορά λύνουν το πρόβλημά τους. Η υπεραξία είναι άμεση . Εταιρείες εξόρυξης αγοράζουν σιγά- σιγά όλα τα μερίδια νερού . Οι μεσάζοντες ιθαγενείς κερδίζουν πολλά . Είναι οι πρώτοι φίλοι της «Εταιρείας». Η «Εταιρεία» έχει συνενόχους , τους ιθαγενείς που γίνονται με την νέα φιλία τους επιφανείς πολίτες της κάθε τοπικής κοινωνίας.
-      Υπάρχουν και ανθρώπινα δικαιώματα. Οι ποταμοί δεν εκτρέπονται 100%. Ένα μικρό ποσοστό παραμένει στη ροή για τους ντόπιους που ζούνε από αυτό. Δεν φτάνει όμως για όλους. Οι ιθαγενείς λιμοκτονούν. Αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την γη των προγόνων τους. Σε μια ορεινή περιοχή (τεράστια) που οι άνθρωποι ζούσαν από το βάθος της ιστορίας με το ποτάμι (ψάρεμα, άρδευση) , το λιγοστό νερό που ρέει βρίσκεται μολυσμένο με σύγχρονους  τοξικούς ρύπους. «Μυστήριο» πώς έγινε αυτό. Πρέπει  να  φύγουν σύντομα ή να πεθάνουν  από σύγχρονες ασθένειες.
-      Οι μόνοι «Σωτήρες» του τόπου οι «Εταιρείες». Σε κάθε τόπο παραμένουν μόνο οι «φίλοι» της «Εταιρίας» και όσοι εξαρτώνται από αυτή. Τα ίδια και τα ίδια.
  • Πλήθος ντοκιμαντέρ για τους εμφυλίους που χρηματοδοτούν οι «Εταιρείες» στις περιοχές  της Αφρικής με πολύτιμους λίθους (σε όλες όσες έχουν διαμάντια).
  • Και μετά;;; Ξεπουλάμε τη γη, την καταστρέφουμε. Τι ακολουθεί; Και γι αυτό υπάρχει τουλάχιστον ένα ντοκιμαντέρ, για το Ποτοσί, μια ορεινή πόλη της Βολιβίας που είχε ορυχεία ασημιού.
-      Ο αφηγητής μας λέει πως κάποτε είχε πληθυσμό σαν το Λονδίνο. Οι συγγραφείς έγραφαν ότι με το ασήμι της , μπορούν να φτιάξουν μια γέφυρα από το Ποτοσί έως τη Μαδρίτη. Ήταν πολύ πλούσια πόλη και σίγουρα «τότε», οι κάτοικοί της ένιωθαν περήφανοι για αυτά που έγραφαν οι συγγραφείς για τον τόπο τους. Κατά την ακμή της πόλης πέθαιναν κάθε μέρα 80 σκλάβοι. Στο λειτουργικό κόστος και αυτοί.
- Σήμερα δεν υπάρχει ο πληθυσμός (σαν του Λονδίνου) για να καμαρώνει για την καταστροφή που προκάλεσαν. Έχουν μείνει μόνο 8.000 κάτοικοι και λιγοστεύουν . Μόνη τους απασχόληση τα μικρής απόδοσης τμήματα των κοιτασμάτων που δεν ενδιέφεραν τις εταιρείες. Η εξόρυξη γίνεται με τα χέρια. Οι «Εταιρείες»  έφυγαν . Τα ορυχεία πέρασαν στους κατοίκους. Σήμερα όσοι έμειναν δηλώνουν ευχαριστημένοι. Μασάνε φύλα κόκας όλη μέρα , δουλεύουν 18 ώρες την ημέρα, αλλά  βγάζουν διπλάσια χρήματα από τότε που δούλευαν για τις «Εταιρείες» . (Ο πληθυσμός «του Λονδίνου» γιατί να έφυγε άραγε; Αν δεν δήλωναν ευχαριστημένοι θα έπρεπε ίσως να κάνουν αυτοκριτική;)
Πλήθος από ταινίες κινηματογράφου από την «Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει» του 1978 , το σύγχρονο «Ματωμένο διαμάντι» και το τηλεοπτικό « Ο βασιλιάς και εγώ 3», έως την υπερπαραγωγή «Άβαταρ» του 2009,  άλλες πραγματικές , άλλες φανταστικές μιλούν για το ίδιο πράγμα. Δεν είναι τυχαίο , εξορύξεις και εξαθλίωση τοπικών κοινωνιών είναι σχέση θύτη  και θύματος . Αυτά είναι ταινίες. Τα ντοκιμαντέρ όμως είναι για αληθινές καταστάσεις, σημερινές.
Γιατί όλοι και παντού μιλούν για «Εταιρεία» και όχι με το όνομα της «Εταιρείας»; Ίσως έτσι προωθείτε από τους «σχεδιαστές» αυτών των καταστάσεων . Ίσως για να μπορούν να πουλάνε και να αγοράζουν τον εξαθλιωμένο , υποταγμένο πληθυσμό των ιθαγενών μαζί με το πακέτο, χωρίς να πρέπει οι αμόρφωτοι να μαθαίνουν κάθε τόσο νέα ονόματα; Ίσως γιατί το γενικό και απρόσωπο προκαλεί δέος ;
 Οι ομοιότητες σε όλες αυτές τις περιοχές ταυτίζονται σε πάρα πολλά με την Ελληνική πραγματικότητα στην Βορειοανατολική Χαλκιδική, στην Φωκίδα, και στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας όπου κάποιες «Εταιρείες» κάνουν εξορύξεις. Γιατί όχι όμως;;; Πόσο πιο «αξιοπρεπείς» από την SHELL ,την  TEXACO και την CHEVRON μπορεί να είναι οι «Εταιρείες» αυτές. Και η Ελλάδα ,όπως ξαναγράφτηκε ,είναι μαζί με την Νιγηρία ,επίσημα, από τις πιο διεφθαρμένες  χώρες του κόσμου.

( συνεχίζεται : ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΟΙ «ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ»)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3. ΟΙ «ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ»

Είναι αναμενόμενο, οι Εταιρείες Εξόρυξης ανά τον κόσμο να παρουσιάζουν πολλές διαφορές ως προς την ταυτότητά τους, την δομή τους, την χρηματοδότησή τους ,την  ηθική τους κ.λ.π. Η δραστηριότητα των εξορύξεων είναι μια ακόμη παραγωγική δραστηριότητα που δεν είναι απαραίτητο να είναι παράνομη ή και εγκληματική και οι περιβαλλοντικές της επιπτώσεις μπορουν πάντα να μειωθούν, ανάλογα με το περιβαλλοντικό κόστος που θα δεχτούμε να επιβαρύνει το κόστος παραγωγής. Οι τελικές τιμές πώλησης των ορυκτών καθορίζονται χρηματιστηριακά, άρα για την ίδια ποιότητα προϊόντος  είναι ίδιες παγκοσμίως.
Σε απλό παράδειγμα: Μια εταιρία εξόρυξης στην Γαλλία πουλάει ένα ορυκτό σε μια τιμή και έχει κέρδος, παρότι έχει επιβαρύνει το κόστος εξόρυξης με την πλήρη εφαρμογή της αυστηρής Περιβαλλοντικής Νομοθεσίας των Πολιτισμένων Δυτικών Κρατών (που ξέρουν να προστατεύουν τα εδάφη της Πατρίδας τους). Κοιτάσματα αυτού του ορυκτού υπάρχουν και σε κάποιες Τριτοκοσμικές απολίτιστες Διεφθαρμένες Χώρες και αυτό είναι γνωστό στον ανάλογο επιχειρηματικό κόσμο. Εάν κάποιος κάνει τις απαραίτητες συμβάσεις με τις Διεφθαρμένες Κυβερνήσεις και ή δεν έχει περιβαλλοντική Νομοθεσία να εφαρμόσει, ή και έχει την κάλυψη και ασυλία για να πάρει το ορυκτό και να αφήσει πίσω κατεστραμμένη γη, έχοντας μηδενικό Περιβαλλοντικό κόστος, τότε πουλώντας στην ίδια τιμή με το ορυκτό της Γαλλίας ,το Περιβαλλοντικό κόστος μένει στα κέρδη (τριπλάσια , τετραπλάσια και ίσως και ακόμη μεγαλύτερα κέρδη).
Το μεγάλο περιθώριο κέρδους, επιτρέπει σε μια «Εταιρεία» να μην είναι και πολύ οργανωμένη, έμπειρη ,ικανή κ.λ.π. Αρκεί να είναι αρκετά ανήθικη ώστε να  καταστρέψει Πατρίδες και κοινωνίες χωρίς ενδοιασμούς.
Λαμβάνοντας ,επιπλέον, υπ’ όψη ,τη μεγάλη δυσκολία από κάποια Εποπτική Αρχή (κυρίως τριτοκοσμικών Κρατών) να προσδιορίσει την ακριβή ποσότητα παραγωγής, η εξορυκτική δραστηριότητα αποτελεί πρόσφορο έδαφος για ξέπλυμα ή γενικότερα διακίνηση «μαύρου χρήματος». Η μεταφορά ,δε ,των ορυκτών με καράβια και λιμάνια αποκλειστικής χρήσης ,μακριά από κεντρικά Τελωνεία και ελέγχους ,εξυπηρετεί σε πολλές παράνομες δραστηριότητες όπως το λαθρεμπόριο. Γίνεται έτσι κατανοητό γιατί «όπου υπάρχουν πτώματα υπάρχουν και κοράκια.».
Ψάχνοντας στην Ελληνική πραγματικότητα, επιχειρηματίες στη εξόρυξη με βεβαρημένο ποινικό παρελθόν, βρέθηκαν δύο αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις, μια από το παρόν (και ίσως από το μέλλον) ,τον Ρουμάνο Frank Timis  και μια από το παρελθόν, τους Έλληνες Αδερφούς  Ηλία, Γεώργιο και Αθανάσιο Ηλιόπουλο .
1) Αντιγραφή από το διαδίκτυο:

«Οι περιπέτειες του Frank Timis στην Ελληνική Μπανανία


Πού τον θυμηθήκαμε θα πείτε…
Τον θυμηθήκαμε γιατί ο γνωστός Ρουμάνος επιχειρηματίας-απατεώνας-νταβατζής-έμπορος ηρωίνης (συμπληρώστε ότι άλλο θέλετε…) Frank Timis μπορεί να αποχώρησε από την Ελλάδα το 2004, όμως η ζωή του κύκλους κάνει και έχει βρεθεί ξανά να έχει μερίδιο σε Ελληνικό μεταλλείο χρυσού!.. Όχι της Χαλκιδικής αυτή τη φορά, αλλά των Σαπών στη Ροδόπη.
Μας τον θύμισε επίσης ο “Αθέατος Κόσμος” του κ. Χαρδαβέλλα που μεσάνυχτα Τετάρτης 6 Ιουλίου βάλθηκε να πείσει τους Έλληνες ότι ο μαύρος και ο κίτρινος χρυσός θα σώσουν την Ελλάδα από τη χρεωκοπία! Ο Frank Timis ήταν ο πρώτος που χτύπησε αυτή τη διπλή φλέβα, του μαύρου και του κίτρινου χρυσού  και η φλέβα μπορεί να μην έσωσε την Ελλάδα, οπωσδήποτε όμως έκανε ζάπλουτο τον ίδιο. Όπως και ο χρυσός της Χαλκιδικής σίγουρα δεν θα σώσει την Ελλάδα, όμως θα προσθέσει μερικά δις ευρώ στους λογαριασμούς του συνεταίρου του κ. Τimis, Δημήτρη Κούτρα.
Το σύντομο “πέρασμα” του Frank Timis από τα πετρέλαια της Καβάλας και τα μεταλλεία της Χαλκιδικής θα μπορούσε να είναι το υλικό για σενάριο επιχειρηματικού θρίλερ. Έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά: μυστικές συναντήσεις, αθέατα “μνημόνια συνεργασίας”, χορό εκατομμυρίων, εξαπατημένους επενδυτές, διεφθαρμένες Κυβερνήσεις και Έλληνες Υπουργούς να παίζουν τα πιόνια στο παιχνίδι των επιχειρηματικών συμφερόντων. Θα ήταν διασκεδαστική η ιστορία αν όλα αυτά δεν παιζόταν εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου και στην πλάτη των Ελληνων πολιτών. Και όσο ψάχνουμε τα λεφτά που “υπήρχαν” αλλά κάπου εξαφανίστηκαν, καλό είναι να θυμόμαστε και αυτές τις υποθέσεις…
Τον Φεβρουάριο του 2004 ο Vasile Frank Τimis ήταν το νέο αστέρι της Ελληνικής επιχειρηματικής σκηνής. Τον Οκτώβριο του 2003 εταιρεία του REGAL PETROLEUM είχε εξαγοράσει την KAVALA OIL και μαζί με αυτήν τον μαύρο χρυσό του Β. Αιγαίου. Την ίδια εποχή, το Δεκέμβριο του 2003, δυο άλλες εταιρείες δικών του συμφερόντων, η EUROPEAN GOLDFIELDS (EG) και η GLOBAL MINERAL RESOURCES (GMR) εμφανίζονται από τον τότε Υφυπουργό Εθνικής Οικονομίας κ. Χρήστο Πάχτα, μαζί με τον κ. Δημήτρη Κούτρα και την ΑΚΤΩΡ στο σκοτεινό “Μνημόνιο Συνεργασίας” για την απόκτηση του κίτρινου χρυσού των Μεταλλείων Κασσάνδρας της Β. Χαλκιδικής. Το Μνημόνιο τέθηκε σε εφαρμογή αμέσως μετά την κύρωση από τη Βουλή της Σύμβασης Μεταβίβασης των Μεταλλείων Κασσάνδρας στην ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ. Στις 9 Φεβρουαρίου 2004, η ΕG και η GMR εξαγοράζουν αντιστοίχως ποσοστά 30% και 21% της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ και αποκτούν τον έλεγχο της επιχείρησης. Περισσότερα εδώ.
Την εποχή εκείνη, έχοντας τον πλήρη έλεγχο του μαύρου χρυσού του Β. Αιγαίου και του κίτρινου χρυσού της Χαλκιδικής, ο Frank Timis ήταν κυριολεκτικά παντοδύναμος. Υπουργοί υποκλίνονταν μπροστά του και έσπευδαν να φωτογραφηθούν μαζί του, αγνοώντας τις ποικίλες φήμες που κυκλοφορούσαν γύρω από το όνομά του. Οι δυνατότητες που έδινε ο συνδυασμός της Χαλκιδικής και των Πετρελαίων Καβάλας για κάποιον που θα ήθελε πραγματικά να δουλέψει στην περιοχή, ήταν μοναδικές. Η Ολυμπιάδα, ακριβώς απέναντι από τον Πρίνο, θεσμοθετημένη Βιομηχανική Περιοχή και φαιό μεταλλευτικό πεδίο, έδινε τη λύση στο πρόβλημα της αναγκαίας χερσαίας ζώνης για την επιχείρηση του πετρελαίου. Πρόβλημα άλυτο μέχρι και σήμερα, δεδομένου ότι η παραλιακή ζώνη έξω από την Καβάλα που χρησιμοποιείται για τις χερσαίες εγκαταστάσεις αποθήκευσης του πετρελαίου, είναι ο μεγάλος υδροβιότοπος της Βάσοβας, προστατευόμενος από τη Συνθήκη Ραμσάρ.
Όμως ο Φρανκ είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του. Ο Φρανκ ήθελε να κάνει μια αρπαχτή και να φύγει. Τον Ιανουάριο 2004, μόλις τρεις μήνες μετά την αγορά των πετρελαίων Καβάλας, η REGAL PETROLEUM ανακοίνωσε στο Χρηματιστήριο ΑΙΜ (ΑΙΜ: Alternative Investment Market) του Λονδίνου τον εντοπισμό τεράστιου κοιτάσματος πετρελαίου στην Καλλιράχη της Θάσου. Σύμφωνα με τις φήμες που εντέχνως κυκλοφόρησε στην αγορά, ο πίδακας του πετρελαίου που ξεχύθηκε είχε τόσο μεγάλη πίεση που κόντεψε να διαλύσει το γεωτρύπανο και να σκοτώσει όσους εργάζονταν πάνω σ’αυτό – το μυθικό αυτό περιστατικό του προσέδωσε το παρατσούκλι “the Gusher”. Για δυο-τρεις μήνες ζήσαμε το μύθο μας ως χώρα, με τα διεθνή μέσα ενημέρωσης να φιλοξενούν τακτικές ανταποκρίσεις από το “Εμιράτο της Καβάλας” και δημοσιογραφικά πορτραίτα του Εμίρη των Πετρελαίων Frank Timis. Άλλωστε το βιογραφικό του είναι πλούσιο και πολύχρωμο… διασυνδέσεις με το καρτέλ της κοκαϊνης, εμπόριο ναρκωτικών κ.λ.π. – “νεανικά παραπτώματα” όπως τα χαρακτήριζε ο πρώην Υφυπουργός Ανάπτυξης κ. Σαλαγκούδης πριν οι εναγκαλισμοί του με το Φρανκ του στοιχίσουν τη θέση του, τον Οκτώβριο του 2005.
Επί τρείς μήνες η φούσκα της Καλλιράχης μεγάλωνε και τον Μάρτιο του 2004 έσκασε. Το πηγάδι αποδείχθηκε στεγνό και η απάτη του νέου “Εμιράτου” αποκαλύφθηκε. Η REGAL έγινε καπνός από την Καβάλα αφήνοντας απλήρωτους εργαζόμενους και προμηθευτές. Ο Timis βρέθηκε κατηγορούμενος από τις Χρηματιστηριακές Αρχές του Λονδίνου για χειραγώγηση της αγοράς και εξαπάτηση των επενδυτών. Στο κρίσιμο διάστημα από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάρτιο 2004, η REGAL είχε κάνει τρεις αυξήσεις κεφαλαίου, ληστεύοντας από τους επενδυτές ποσό πάνω από £100 εκατ. ($152 εκατ.). Όμως ο Φρανκ, ως έμπειρος “επενδυτής” είχε εξαργυρώσει εγκαίρως την τεράστια άνοδο της μετοχής της REGAL (500%!!!) και την είχε κάνει για πιο θερμά (Αφρικανικά) κλίματα.
Παράλληλα, πούλησε στην EG το ποσοστό 21% της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ που κατείχε η GMR, κίνηση που του απέφερε ακόπως $100 εκατ.! Καθαρό νταβατζιλίκι… Υπενθυμίζουμε ότι ο κ. Πάχτας είχε δώσει τα Μεταλλεία Κασσάνδρας στην ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ αντί 11 εκατ. ευρώ! Τον Απρίλιο 2006 ο Φρανκ πούλησε όλες τις μετοχές του στη EUROPEAN GOLDFIELDS και με τα λεφτά αυτά πήγε στην Σιέρα Λεόνε να κυνηγήσει διαμάντια, αφήνοντας το πεδίο της Χαλκιδικής ελεύθερο στον συνέταιρό του Δημήτρη Κούτρα.
Μετά από πολλές ταλαιπωρίες, οι εργαζόμενοι στην KAVALA OIL ανέλαβαν μόνοι τους τη λειτουργία της επιχείρησης, εξασφαλίζοντας την επιβίωσή της. Με την αυτοδιαχείριση και τη βοήθεια των υψηλών διεθνών τιμών του πετρελαίου, πληρώθηκαν τα χρέη των 15 εκατ. ευρώ που είχαν αφήσει οι απατεώνες της REGAL και η επιχείρηση επέστρεψε αισίως στην κερδοφορία.
Ήδη ζάπλουτος, ο Frank Timis άλλαξε ήπειρο και συνέχισε την ένδοξη καριέρα του στη ρημαγμένη από τους εμφυλίους, τα αντάρτικα και τα “ματωμένα διαμάντια” (blood diamonds), Σιέρα Λεόνε της δυτικής Αφρικής. “H στρατηγική του Φρανκ είναι να επενδύει σε εταιρείες σε πολύ πρώιμα στάδια και να τις ενισχύει με γνώση, εμπειρία και επαφές”, διαβάζουμε το website www.franktimis.com. Ακριβώς ότι έκανε στην Ελλάδα δηλαδή… Το ίδιο site διαφημίζει τις “εξαιρετικά πετυχημένες” εταιρείες που δημιούργησε ο Φρανκ REGAL PETROLEUM, EUROPEAN GOLDFIELDS και GABRIEL RESOURCES αλλά και το φιλανθρωπικό του έργο.
Mε προσωπικά του χρήματα (δηλαδή αυτά που έβγαλε από τις προηγούμενες απάτες) ο Φρανκ Τιμις αγόρασε την Sierra Leone Diamond company, την οποία μετασχημάτισε σε εταιρεία εξόρυξης βασικών μετάλλων και σιδηρομεταλλεύματος με το όνομα AFRICAN MINERALS. H πρόσφατη (χθεσινή) ανακοίνωση πώλησης ποσοστού του μεγαλύτερου μεταλλείου σιδηρομεταλλεύματος της χώρας από την AFRICAN MINERALS σε Κινεζικά συμφέροντα για $1,5 δις έκαναν τον Φρανκ και επισήμως δισεκατομμυριούχο. Ο Frank Timis είναι ο βασικός μέτοχος της AFRICAN MINERALS και η AFRICAN MINERALS είναι ο βασικός (με 19,9%) μέτοχος της Αυστραλέζικης CAPE LAMBERT IRON ORE που είναι η νέα ιδιοκτήτρια εταιρεία του χρυσωρυχείου των Σαπών στο Νομό Ροδόπης! Στον χρυσό της Ελλάδας, ο Frank Timis βγήκε από την πόρτα και ξαναμπήκε από το παράθυρο…
Τα άλλα επιχειρηματικά του ενδιαφέροντα αφορούν την έρευνα για πετρέλαιο σε ταραγμένες περιοχές του κόσμου όπως το Καζακστάν, το Κουρδιστάν και ανοιχτά των ακτών της επίσης ματωμένης από πολέμους και διαμάντια Λιβερίας. Διευθύνων Σύμβουλος σε όλες τις εταιρείες συμφερόντων του Timis (μεταξύ των οποίων και στην CAPE LAMBERT) είναι ο στενός του συνεργάτης από την εποχή της GABRIEL RESOURCES, Tony Sage ο οποίος, όπως μαθαίνουμε από τα δημοσιεύματα, τον περασμένο μήνα βρισκόταν σε επιχειρηματικό ταξίδι στην Ελλάδα, προφανώς προετοιμάζοντας το έδαφος για την εκμετάλλευση των Σαπών.
Μια πολύ μικρή μελανιά στο λαμπερό προφίλ του Φρανκ είναι το πρόστιμο των £600.000 ($915.000) που του επέβαλε το Νοέμβριο του 2009 το Χρηματιστήριο ΑΙΜ του Λονδίνου για την παλιά ιστορία της REGAL στην Ελλάδα – το μεγαλύτερο πρόστιμο που έχει επιβληθεί ποτέ από το ΑΙΜ. Η απόφαση δυσαρέστησε τον Φρανκ ο οποίος δήλωσε ότι είναι “θύμα κυνηγιού μαγισσών” από ένα “δικαστήριο-καγκουρώ”- αυστραλοτραφής γαρ!
Με τα ελάχιστα που αναφέραμε ελπίζουμε να δώσαμε στους αναγνώστες λίγη “θέα” στον “Αθέατο Κόσμο” του κ. Χαρδαβέλλα. Και στον θαυμαστό κόσμο της Ελληνικής ΜΠΑΝΑΝΙΑΣ!
Μαρία Καδόγλου
Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων


2) Αδελφοί Ηλίας, Γεώργιος και Αθανάσιος Ηλιόπουλος ,ιδρυτές της S&Β
Τα στοιχεία προέκυψαν από το διαδίκτυο και για αποφυγή παρανοήσεων στο τέλος της παραγράφου αναφέρονται κάποιες από τις «διευθύνσεις» όπου υπάρχουν κείμενα με αναφορές σε αυτούς τους  εγκληματίες .
Ακολουθούν ιδιωτικές μεταφράσεις τμημάτων που αφορούν τους Αδερφούς Ηλιόπουλους.
Α) Περιοδικό LIFE, 19 Ιουλίου 1943

ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ.  Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΣΤΟ ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΟΜΩΣ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΩΝ Η.Π.Α. ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΟΝ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΟ ΕΘΙΣΜΟ.
Από τον GERARD PIEL



 «ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Οι συμβάσεις χάραξαν την  πρώτη καθαρή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της νόμιμης και της παράνομης διακίνησης. Τα ναρκωτικά για την ευχαρίστηση δεν είχαν με κανένα τρόπο παγκόσμια θεωρηθεί ως έγκλημα. Στήριζαν μια τεράστια παγκόσμια βιομηχανία. Το 1929, ακόμη και οι αξιόπιστοι επεξεργαστές της μορφίνης, που υπέβαλαν έκθεση στην Κοινωνία των Εθνών, παρήγαν δύο φορές τις παγκόσμιες νόμιμες ανάγκες του κόσμου. Έναντι συνολικών ιατρικών απαιτήσεων  400 τόνων οπίου ενός έτος, τα παγκόσμια αποθέματα και η παραγωγή τη χρονιά αυτή ανήλθαν σε 10.000 τόνους. Η Βρετανία, η Γαλλία, η Ολλανδία και η Πορτογαλία στις αποικίες τους στην Άπω Ανατολή και η Γαλλία στη Βόρεια Αφρική πωλούσαν όπιο και χασίς στο πλαίσιο κρατικών μονοπωλίων σε αναγνώριση των βαθιά ριζωμένων συνηθειών των  ιθαγενών πληθυσμών. 
Οι ιθύνοντες νόες  για την ιστορία της παγκόσμιας παράνομης διακίνησης είναι τρεις Έλληνες έμποροι, οι αδελφοί Ηλίας, Γεώργιος και Αθανάσιος Ηλιόπουλος των οποίων η απολογία υπό μορφή πλήρους ομολογίας δημοσιεύθηκε από την αιγυπτιακή κυβέρνηση το 1932. Ήταν οι πρώτοι άρχοντες του εμπορίου. Το 1917, ψάχνοντας  για ένα καινούριο πεδίο για τα επενδυτικά κεφάλαια της επιχείρησής τους, εντυπωσιάστηκαν από τις προσπάθειες της ΚΤΕ να τεθούν τα ναρκωτικά υπό έλεγχο. Μετά από ταξίδια για να συνομιλήσουν με επιχειρηματίες στο Παρίσι και στο Tientsin, αποφάσισαν ότι η επιχείρηση ναρκωτικών είχε σταθερό μέλλον με  εντυπωσιακή προοπτική κέρδους.
Με την έδρα στο Παρίσι, το σπίτι των Ηλιόπουλων λειτούργησε ως κεντρική τράπεζα και γραφείο συμψηφισμού επιταγών για το μεγαλύτερο μερίδιο του παγκόσμιου παράνομου εμπορίου στο όπιο, τη μορφίνη και την ηρωίνη, που οργανώθηκε ποτέ σε ένα σύστημα. Πορεύτηκαν κερδοφόρα μέχρι το 1930, όταν μια σκλήρυνση του γαλλικού νόμου τους εξανάγκασε στη μεταφορά τους στην Τουρκία.
Η πίεση του νόμου όμως προσέλκυσε τώρα μια νέα κατηγορία ατόμων στο εμπόριο. Είχαν εξασκηθεί σε άλλους τομείς του εγκλήματος και εξοικειωθεί με τις παρακάμψεις της πειρατείας, του εκβιασμού και της προδοσίας. Έγινε σύντομα συνήθες σε όλες τις πλευρές να προδίδουν μια στις τέσσερις συναλλαγές στις αρχές. Ένας Έλληνας διακομιστής μεταξύ πλοίων έσπρωξε τις υπηρεσίες της στους αδελφούς Ηλιόπουλους με τη δήλωση ότι ήταν «αναγνωρισμένος πληροφοριοδότης της  Κ.Τ.Ε.»
Οι αδελφοί Ηλιόπουλοι πολύ γρήγορα προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα της επιχείρησής τους. Ένας μεσίτης της Νέας Υόρκης απέτυχε να ολοκληρώσει μια συναλλαγή και καλλιεργούσε τη φήμη του στο Broadway με τις εισπράξεις. Κανόνισαν, πέρα από τον Ατλαντικό, να βάλουν τρεις Κορσικανούς να τον χτυπήσουν δημοσίως σε έναν μαγαζί που πουλούσε παράνομα οινοπνευματώδη. Από την ίδια μεγάλη απόσταση διαπραγματεύονταν τακτικά την προδοσία στο Αμερικανικό τελωνείο των προπληρωμένων αποστολών. Προχώρησαν τόσο πολύ ώστε να καταστρέψουν τους καλύτερους Αμερικανούς αντιπροσώπους τους, τους αδελφούς Bernstein, οι οποίοι είχαν γίνει βγάλει πολλά χρήματα από πρόγραμμα αποστολών διαρκείας έξι ημερών μεταξύ Χερβούργου και Νέας Υόρκης. Ο Samuel Bernstein είναι ακόμα στη φυλακή.
Το 1932 οι ίδιοι οι αδελφοί Ηλιόπουλοι συνελήφθησαν τελικά μετά από δική τους απάτη. Ο Augie Del Gracio ένας Αμερικανός μεσίτης υπέγραψε και πλήρωσε κανονικά μια αποστολή χιλίων λιβρών. Στο Αμβούργο κανόνισε να περάσουν στην Αμερική τα κιβώτια με μηχανήματα στα οποία ήταν προφανώς συσκευασμένα, όταν προσεγγίστηκε από έναν ξένο με μια προσφορά άλλων χιλίων λιβρών. Επιθεώρησε τα κιβώτιά του και ανακάλυψε ότι ήταν άδεια. Καλούταν στην πραγματικότητα να πληρώσει για τη μορφίνη του δεύτερη φορά. Η έκρηξη που ακολούθησε δεν θα μπορούσε να εγκλωβιστεί στη μυστικότητα του εμπορίου. Η αστυνομία πέντε χωρών πήρε το σύνολο των τεκμηρίων Ο Del Gracio πήγε  φυλακή για δύο χρόνια στο Αμβούργο και ο οίκος των Ηλιόπουλων εκτέθηκε στον κόσμο.
Οι αδελφοί Ηλιόπουλοι αποσύρθηκαν από το εμπόριο και επένδυσαν τα κέρδη τους στα βαλκανικά ορυχεία χρυσού και βωξίτη και σε μια ακτοπλοϊκή γραμμή της ανατολικής Μεσογείου. Το φθινόπωρο του 1941, προχωρώντας με βάση την εσφαλμένη υπόθεση πως καλύπτονται από τις διατάξεις περί παραγραφής, ο Ηλίας και ο Γεώργιος έφθασαν στην πόλη της Νέας Υόρκης. Το Γραφείο Ναρκωτικών και ο Samuel Bernstein, εντούτοις, δεν είχαν ξεχάσει. Στο ομοσπονδιακό δικαστήριο του Μπρούκλιν τον περασμένο μήνα ο Bernstein ανέπτυξε όλα τα βάσανά του σαν αποδεικτικά στοιχεία. Ο Ηλίας και ο Γεώργιος καταδικάστηκαν και περιμένουν τώρα την ποινή.
Η τελευταία αποστολή των Ηλιόπουλων έκανε ρεκόρ με κατάσχεση μισού τόνου για το Γραφείο Ναρκωτικών. Μετά από αυτό οι μεγάλες αποστολές τελείωσαν και όλα τα παλιά τεχνάσματα της λαθρεμπορίας με μικρές παρτίδες επανήλθαν στη μόδα. Ο μικρός κύριος όγκος των ναρκωτικών προσφέρεται για κόλπα εισαγωγής. Στα τελευταία πέντε χρόνια το Γραφείο Ναρκωτικών έχει κατασχέσει μόνο 650 κιλά μορφίνης. Επίσης αυτό ισοδυναμεί με 9.000.000 δόσεις. Αυτός ο παράγοντας του μικρού όγκου -μια πόλη των 30.000 θα μπορούσαν να πέσει σε ύπνο με την ηρωίνη που περιέχεται σε ένα εικονικό πακέτο με τσιγάρα- είναι ένας λόγος που η παρακολούθηση των λαθραίων εμπορευμάτων είναι τόσο δύσκολη. Ένας άλλος όμως, είναι η ιδιαίτερη ιδιοφυία των λαθρεμπόρων, που είναι άνδρες προικισμένοι με φαντασία και εφευρετικότητα.
Στο σύνολό τους, οι συγγραφείς φαντασίας έχουν αδικήσει αυτή την ταλαντούχο ομάδα. Η απόκρυψη των ναρκωτικών με πλαστά τακούνια, ένα τυποποιημένο τέχνασμα, θεωρείται ξεπερασμένη από τους περισσότερους λαθρεμπόρους. Οι  θέσεις που προτιμούνται είναι φέρετρα, Βίβλοι, ακόμη και επιτύμβιες στήλες. Πριν από λίγα χρόνια η αιγυπτιακή κυβέρνηση ανέφερε ότι η αστυνομία του όρους Σινά, "ένα εξαιρετικά επιδέξιο σώμα ανδρών... που μπορούν να μυρίζονται ναρκωτικά ακόμα και μέσα από ένα τοίχο από τούβλα" βρήκε 40 λίμπρες χασίς (μαριχουάνα) και 140 λίμπρες οπίου στα διαμερίσματα νερού μέσα στις καμήλες. Αυτό το κατόρθωμα ξεκίνησε με την πληροφορία ότι οι τοπικοί λαθρέμποροι είχαν σκεφθεί μία μεταλλική κάψουλα, αρκετά μικρή για να μπορεί να καταπιεί μια καμήλα, αλλά πάρα πολύ μεγάλη για να περάσει μέσω του πεπτικού της συστήματος, και ότι είχαν την πρόθεση με αυτό τον τρόπο να μεταφέρουν μια ποσότητα ναρκωτικών στο Κάιρο. 
Η αστυνομία του όρους Σινά ήταν τότε αντιμέτωπη με το γεγονός ότι χιλιάδες καμήλες περνούν από το τελωνείο στο Κάιρο κάθε εβδομάδα. Παρακολουθούσαν κάθε διερχόμενη αγέλη, ψάχνοντας για το παραμικρό ίχνος, και επιτέλους έφτασε  μια αγέλη που φαινόταν κακόμορφη και υποσιτισμένη. Οι ιδιοκτήτες είπαν, πως τα ζώα αυτά προορίζονται για σφαγή. Η αστυνομία τα κατέσχεσε και συζητούσε νευρικά για μια εβδομάδα. Επιτέλους ο αρχηγός της αστυνομίας διέταξε να σκοτώσουν μια καμήλα σα δείγμα. Έβγαλαν από τα διαμερίσματα νερού της καμήλας μια σειρά από κάψουλες γεμάτες ναρκωτικά. Σχεδόν κάθε άλλο ζώο από το κοπάδι που άνοιξαν, διαπιστώθηκε ότι ήταν μεταφορέας ναρκωτικών.»

Κείμενα φωτογραφιών:
«Ο Ηλίας Ηλιόπουλος όταν συνελήφθη σαν ανώτερος εταίρος του μεγαλύτερου οργανισμού ναρκωτικών, είπε πως εργάζεται ως εφοπλιστής. Αυτός και ο Γεώργιος συνελήφθησαν το Νοέμβριο του 1941 από τον Ανατολικό Τομέα του Γραφείου Ναρκωτικών, που είχε επικεφαλής τον   R. W. Arris.»
«Ο Γεώργιος Ηλιόπουλος είπε πως εργάζεται ως μεσίτης. Τα αδέλφια έφυγαν από την πατρίδα την Ελλάδα για την Αίγυπτο τους λίγο πριν τη γερμανική κατοχή. Μαζί τους, με σκοπό να αυξήσουν το έτοιμο χρήμα, έφεραν 9.000 δολάρια σε καθαρό χρυσάφι από τα ορυχεία τους στα Βαλκάνια.»
 
Β) ΒΙΒΛΙΟ «1. The strength of the wolf: the secret history of America's war on drugs» Douglas Valentine, Verso 2004 
 
σελ.10  «Γνώριζαν επίσης ότι ο Luciano και οι συνεργάτες του είχαν αναπτύξει δεσμούς με τις νέες μεγάλες πηγές ναρκωτικών της Αμερικής: τους αδερφούς Έζρα στην Κίνα και τον κύκλο του Ηλιόπουλου στο Παρίσι. Το 1929 αυτές οι δυο συμμορίες ήταν oι κύριοι εκμεταλλευτές των οικονομικών δυνάμεων που οδηγούσαν την παράνομη παρασκευή ναρκωτικών βαθύτερα στον υπόκοσμο και άνοιγαν την Άπω Ανατολή ως την κύρια πηγή ναρκωτικών, σαν αποτέλεσμα της έρευνας Rothstein.
Ο Ηλίας Ηλιόπουλος, Έλληνας στην εθνικότητα και κοσμοπολίτης απατεώνας του οποίου ο πατέρας ήταν διπλωμάτης στην Τουρκία, ξεκίνησε την επιχείρηση του λαθρεμπορίας ναρκωτικών το 1927, όταν επισκέφτηκε την Κίνα και ήρθε σε επαφή με Έλληνες αναμιγμένους στο εμπόριο του οπίου. Κανόνισε να στέλνει ανεπεξέργαστο όπιο σε δυο συνεργούς παρασκευαστές στη Γαλλία, αγόρασε αστυνομική προστασία στο Παρίσι και από τον Μάιο του 1928 πουλούσε ναρκωτικά φαρμακευτικής ποιότητας στους μεγαλύτερους παράνομους διακινητές ναρκωτικών της Αμερικής. Το 1930 χρηματοδότησε ένα καμουφλαρισμένο εργαστήριο στην Τουρκία και από εκεί και μετά τα ναρκωτικά από την Τουρκία και την Κίνα οδηγούνταν στον Paul Ventura (γνωστό και ως Paul Carbone), τον Κορσικανό αρχηγό του οργανωμένου εγκλήματος στη Μασσαλία και έπειτα προωθούνταν μέσω Αμέρικαν Εξπρες στον Παριζιάνο συντηρητή Louis Lyon για συσκευασία και αποστολή στην Αμερική. Το 1930 και 1931, ο Περουβιάνος διπλωμάτης Carlos Fernandez Bacula έκανε έξι ταξίδια στη Νέα Υόρκη για λογαριασμό του κυκλώματος Ηλιόπουλου, μεταφέροντας κάθε φορά 250 κιλά ναρκωτικών με την προστασία του διπλωματικού του διαβατηρίου.»
 
σελ. 46 «Η απελευθέρωση της κατεχόμενης Γαλλίας ήταν σημαντικός στόχος και η OSS (US Office of Strategic Services) γνώριζε ότι ορισμένοι λαθρέμποροι ναρκωτικών συνεργάζονταν με την Γκεστάπο ενώ άλλοι ήταν με την Αντίσταση. Ένας από πλέον ειδικούς σε αυτό το θέμα ήταν ο συνεργάτης του Lucky Luciano, August Del Grazio που ήταν ο αντιπρόσωπος της Μαφίας στον Ηλία Ηλίοπουλο και είχε διοικήσει ένα εργοστάσιο ηρωίνης στην Ιστανμπούλ για λογαριασμό τους – μέχρι που ο Πρόξενος των ΗΠΑ στην Τουρκία είδε το πρόσωπο του Del Grazio στην Επιτροπή  για τη μαύρη λίστα των 100.  Ο Anslinger ενημέρωσε την Γκεστάπο και ο Del Grazio συνελήφθη στο Βερολίνο στο τέλος του 1931 και έμεινε μικρό διάστημα στη φυλακή. Για να αποφύγει ανάλογη μοίρα, ο Ηλιόπουλος κανόνισε μια συνάντηση με τον  Charlie Dyar στην Αθήνα όπου κατέδωσε τον ανταγωνιστή και συνεργάτη του, Louis Lyon. Δέκα χρόνια αργότερα, ο συνεργάτης των Ναζί Ηλιόπουλος και ο αδερφός του Γιώργος συνελήφθησαν στη Νέα Υόρκη από τους George White, Charlie Dyar Charlie Siragusa. Όμως χωρίς αποτέλεσμα – το καθεστώς περιορισμού για την υπόθεση του 1931 είχε λήξει και οι αδελφοί Ηλιόπουλοι απελευθερώθηκαν. Ο  Lyon εν τω μεταξύ, είχε οργανώσει τη δολοφονία του πρώην συνεργάτη, δικού του και του Ηλιόπουλου, του πράκτορα της Γκεστάπο Paul Carbone, τον Δεκέμβριο του 1943, εξαναγκάζοντας τον προστατευόμενο του Carbone Francois Spirito να διαφύγει στη Μαδρίτη. Σημ: Ο Charlie Dyar είχε τοποθετηθεί από το 1931 επικεφαλής όλων των ερευνών του FNB για ναρκωτικά στην Ευρώπη.» 
 
Σελ. 24   «το 1936 ο Al Scharff εξάρθρωσε ένα δίκτυο λαθρεμπορίας που εκτεινόταν από τη Σαγκάη στην πόλη του Μεξικού, μέσω Αβάνας... Το δίκτυο ναρκωτικών, που απεικονίστηκε στην ταινία του 1948 “Στα περάτα της γης “ (Το the ends of the Earth) περιλάμβανε μια Ευρασιάτισσα μοιραία γυναίκα, έναν Πρώσσο κατάσκοπο των Ναζί, τον πλεϊμπόι αδερφό της ερωμένης του Βασιλιά της Ρουμανίας στο Παρίσι και τον γαμπρό του αρχηγού της Αστυνομίας  της Πόλης του Μεξικού στην Ιστανμπούλ. Όλοι ήταν συνεργάτες του Ηλία Ηλιόπουλου».
 
Σελ. 108 «Ο Siragusa στάλθηκε στην Ελλάδα για να παρενοχλήσει τον Ηλία Ηλιόπουλο που είχε κάνει αίτηση για κονδύλια του σχεδίου Μάρσαλ για να αναπτύξει ένα χρυσωρυχείο στη Β. Ελλάδα, σε μια περιοχή όπου καλλιεργούνταν παπαρούνες. Φτάνοντας στην Αθήνα το καλοκαίρι του 1950, ο Siragusa επισκέφθηκε τον σταθμάρχη της CIA Tom Karamessines  με τον οποίο ανέπτυξε μια φιλία που κράτησε όλη του τη ζωή. Ο Siragusa του έδωσε την ιστορία, ο Καραμεσσίνης έβαλε τις επαφές και μέσα από τη συνεργασία τους, λεπτομέρειες από το σκανδαλώδες παρελθόν του Ηλία εμφανίστηκαν στον Ελληνικό τύπο. Το δάνειο από το Σχέδιο Μάρσαλ μπλοκαρίστηκε και ο ανήσυχος Ηλίας στράφηκε στις χρηματιστηριακές απάτες και στη λαθρεμπορία όπλων στο Ισραήλ.»
 
Γ) ΒΙΒΛΙΟ «3. Bulletin of Concerned Asian Scholars, Vol.8, No.3: July-September 1976
Opium and the Politics of Gangsterism in Nationalist China, 1927-1945»

By Jonathan Marshall

«Ο Luciano και ο Buchalter ανέλαβαν τις επιχειρήσεις ναρκωτικών του Rothstein το 1928 όταν δολοφονήθηκε από έναν αντίπαλο. Για προμήθειες, ο Buchalter στράφηκε στον περίφημο κύκλο του Ηλιόπουλου που λειτουργούσε από το Παρίσι. Το 1928, ο Ηλίας Ηλιόπουλος, Ελληνικής εθνικότητας, ταξίδεψε στην Κίνα για να μελετήσει τη διακίνηση ναρκωτικών και προφανώς πείσθηκε ότι μπορούσε να βγάλει μεγάλα κέρδη. Επέστρεψε στο Παρίσι με ένα υπογεγραμμένο συμβόλαιο με τον Γιάννη Βογιατζή, έναν έμπορο ναρκωτικών στην Τιαντσίν. Μαζί με τον αδερφό του Γιώργο, ο Ηλίας κατάφερε από το 1929-31 να έχει το μονοπώλιο του μεγαλύτερου μέρους της παγκόσμιας διακίνησης ναρκωτικών. Ο κύκλος του εξήγαγε λαθραία στην κυριολεξία τόνους οπίου και μορφίνης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στο αρχηγείο τους στο Παρίσι είχαν χιλιάδες κιλά οπίου, ηρωίνης, μορφίνης και κοκαϊνης. Μέσα σε μόνο οκτώ μήνες, ο Βογιατζής απέστειλε στο Παρίσι εμβάσματα αξίας ενός εκατομμυρίου λιρών, μέσω της American Express Company, της Chase National Bank και της National City Bank.

Οι αδελφοί Ηλιόπουλοι διατήρησαν το σχεδόν-μονοπώλιό τους καταδίδοντας τους ανταγωνιστές τους στις αρχές. Η στρατηγική τους γύρισε μπούμερανγκ το 1931. Ένας μεσάζοντας του Ηλιόπουλου, ο Δαυίδ Γουριεβίδης, έχασε όπιο αξίας £50.000 λίρων σε μια επιχείρηση κατάσχεσης στη Σαγκάη που υποπτεύθηκε  ότι δεν ήταν τυχαία. Κατέδωσε τον κύκλο του Ηλιόπουλου στη Γαλλική αστυνομία. Ο Ηλίας συνελήφθη το 1932, μερικούς μήνες μετά τη σύλληψη από τις Αμερικανικές αρχές του συνεργάτη του, August Del Gratio. Αν και ο Del Gratio καταδικάστηκε, οι αδελφοί Ηλιόπουλοι βρήκαν καταφύγιο στην Ελλάδα (χάρη στην υπηκοότητά τους), στη συνέχεια διέφυγαν στη Βόρεια Αφρική και τελικά στις Ηνωμένες Πολιτείες στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπου τελικά συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν. Κατά την πανηγυρική δήλωση ενός αξιωματούχου της δίωξης ναρκωτικών το 1931: «Η εξάρθρωση της οργάνωσης του Ηλιόπουλου πιστεύεται ότι είναι το ισχυρότερο πλήγμα που δόθηκε ποτέ στην εκστρατεία ενάντια στην παράνομη διακίνηση ναρκωτικών. Οι επιπτώσεις της θα φτάσουν μακριά. Σημαίνει ότι μια εντελώς νέα οργάνωση θα πρέπει να χτιστεί στην Ευρώπη ή να επινοηθούν νέες μέθοδοι για την προμήθεια των Αμερικανικών αγορών».Τα νέα δίκτυα δεν άργησαν να προκύψουν....»
 
Δ) ΒΙΒΛΙΟ «The Murderers . The story of the narcotic gangs.»
 By HARRY J. ANSLINGER U.S. Commissioner of Narcotics (Επίτροπος των Ηνωμένων Πολιτειών για τα ναρκωτικά από το 1930 έως το 1960) and WILL OURSLER
 
Στο βιβλίο αυτό  , ο πλέον αρμόδιος να μας πεί για τα Ναρκωτικά στον 20ο αιώνα , κος Anslinger, γράφει εξίσου ενδιαφέροντα πράγματα ,αλλά και πολλά ίδια με τα προαναφερόμενα κείμενα (τα μεταγενέστερα αυτού έχουν λάβει πιθανόν στοιχεία από αυτό το βιβλίο). Κάτι χαρακτηριστικό όμως στο οποίο αξίζει να αναφερθούμε ,είναι το πώς τελειώνει το Κεφ.5 του βιβλίου αυτού που αναφέρεται στον «Βαρώνο» Ηλία Ηλιόπουλο και την δράση της συμμορίας του. Όταν ο πληρεξούσιος δικηγόρος του «Βαρώνου» στην Ουάσιγκτον ,τηλεφώνησε στον Επίτροπο Anslinger και το ενημέρωσε ότι ο «Βαρώνος» πέθανε, υποθέτοντας ότι αυτό θα τον ανακούφιζε μετά από όλα τα προβλήματα που είχε δημιουργήσει, ο Επίτροπος απάντησε: «Καθόλου .Απλά ξέρω που πάει. Μετά από αυτό, η κόλαση  θα είναι  ακατάλληλη για να ζήσεις». Όπως και να έχει ,όλο το κεφάλαιο έχει πολύ ενδιαφέρον.
 
Άλλα βιβλία και «διευθύνσεις» στο διαδίκτυο
-Webs of Smoke: Smugglers, Warlords, Spies, and the History of the ...                                Kathryn Meyer,Terry M. Parssinen
-The Praeger International Collection on Addictions: Volume 1, Faces of ...
 Angela Browne-Miller
- The traffic in narcotics
Harry Jacob Anslinger,William F. Tompkins
Reprint Edition 1981 by Arno Press Inc.

Συμπτωματικά, η εξορυκτική - περιβαλλοντική επικαιρότητα τον τελευταίο χρόνο έχει σχεδόν μονοπωληθεί από τον «χρυσό της Χαλκιδικής» ( και τον Frank Timis)  πρόσφατα  και από τις εταιρίες βωξίτη στην Φωκίδα με επικεφαλή την S&B. Ο Frank Timis  επιχειρεί σήμερα να γίνει ένας «μεγαλοεπενδυτής» που θα «Σώσει» την ρημαγμένη Ελλάδα. Κάποιοι θα αποφασίσουν για αυτό και αυτοί δεν είναι άλλοι από τον  σημερινό Πρωθυπουργό Κο Παπανδρέου και την Κυβέρνησή του. 
 
Στο Παρελθόν ,σε μία άλλη περίοδο ανάγκης της Ελλάδας ,οι Αφοί Ηλιόπουλοι ήρθαν σαν «Σωτήρες» και αυτοί και ίδρυσαν την S&B έχοντας την πλήρη στήριξη όλων σχεδόν των Κυβερνήσεων έως και σήμερα, Οκτώβριος του 2010.
 
Πώς λειτουργεί η S&B σήμερα και κατά πόσο αποκόπηκε από το «παραβατικό»  παρελθόν των Ιδρυτών της;;; Εμπρησμός σπιτιού οικολόγου,που αντέδρασε με τη ομάδα του στη καταστροφική δράση της S&B στα βουνά της Γκιόνας ,«από αγνώστους» στις αρχές του 2009 και απειλές από εργαζόμενους της S&B για θηλιές στο λαιμό μελών του τοπικού ορειβατικού συλλόγου που δημιούργησε προβλήματα στην απληστία της το καλοκαίρι του 2010, μας δίνουν μια ιδέα…
 
Πόσο ωφέλησε τις εμπλεκόμενες Τοπικές Κοινωνίες και Οικονομίες και κατ’ επέκταση την Ελλάδα ,η ύπαρξη μιας τέτοιας Εταιρείας;;; Η Φωκίδα είναι το 2010 από τις πιο φτωχές , αμόρφωτες , ερημωμένες κ.λπ. περιοχές της Ελλάδας.
 
Σήμερα ,60 περίπου χρόνια μετά,  ο καθένας μπορεί να κάνει απολογισμό των αποτελεσμάτων ,των δραστηριοτήτων που προαναφέρθηκαν, σε επίπεδο Τοπικών Κοινωνιών και Οικονομιών και δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή και η επίδραση σε Πανελλαδικό Επίπεδο. Σίγουρα η σημερινή κατάντια της Ελλάδας δεν είναι ούτε τυχαία ,ούτε άσχετη.


 (συνεχίζεται: ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: «Η ΜΕΘΟΔΟΣ»)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: «Η ΜΕΘΟΔΟΣ»

Όσο μεγάλες και αναγνωρίσιμες και να είναι κάποιες «Εταιρείες» εξόρυξης  στον κόσμο, αυτό δεν συμβαδίζει με την ηθική της συμπεριφοράς τους  στις «κατακτημένες περιοχές», όπου δραστηριοποιούνται . Ελέγχοντας αποικιοκρατικά τις περιοχές όπου δραστηριοποιούνται, οι εταιρείες αυτές αποφεύγουν να πληρώσουν το περιβαλλοντικό κόστος που το ενσωματώνουν στα κέρδη τους. Το κίνητρο είναι ισχυρό και η ροπή των «Εταιρειών» σε τέτοιες πρακτικές είναι γνωστή και καταγεγραμμένη.
Είναι δυνατόν μια μεγάλη πολυεθνική να δρα σαν κοινός εγκληματίας; Ναι!!! Και δικάζονται  και καταδικάζονται  γι αυτό  όταν δεν καταφέρνουν  να τα ρίξουν  στους υπεργολάβους,  όπως προσπαθεί να κάνει και η BP για την τεράστια καταστροφή  στο κόλπο του Μεξικού το 2010 ή όπως οι εταιρείες βωξίτη  στη Φωκίδα για τους ένα- δυο θανάτους εργαζομένων που έχουν κάθε χρόνο  στα εργοτάξιά τους. Το κίνητρο το έχουνε  Την πρόθεση την έχουνε. Το μόνο που λείπει είναι ο τρόπος.
Χωρίς εποπτεία από «Αρχές» και χωρίς ευαισθητοποιημένο πληθυσμό που αντιδρά , όσο περισσότερη καταστροφή αφήσουν  πίσω τόσο περισσότερα θα κερδίσουν.
Η«ασυλία» από τις Εποπτικές Αρχές εξασφαλίζεται με τη διαφθορά τους. Δυστυχώς η Ελλάδα είναι κορυφαία στον κόσμο σε αυτό. Η «Εταιρεία» έχει σκοπό το υπερκέρδος και είναι πάντα διατεθειμένη να “επενδύσει” ανάλογα κεφάλαια. Η καταγεγραμμένη παγκόσμια πραγματικότητα αποδεικνύει ότι οι «Εταιρείες» κατέχουν καλά την «τέχνη» της διαφθοράς.
 Το πώς θα εξασφαλίσει η «Εταιρεία» το ότι δεν θα υπάρχουν αντιδράσεις από τον τοπικό πληθυσμό στην καταστροφή του τόπου του είναι πιο σύνθετο θέμα και αυτό θα  αναλυθεί στην συνέχεια ,όσο πιο απλά γίνεται.
Αξιοσημείωτο είναι ότι όλες οι προαναφερόμενες δράσεις των «Εταιρειών» δεν γίνονται τυχαία και άτακτα ,αλλά συντεταγμένα και προγραμματισμένα όπως συμβαίνει κατά την εφαρμογή μίας συγκεκριμένης μεθόδου (με αναμενόμενες αποκλίσεις από εποχή σε εποχή και από τόπο σε τόπο)  .
Ο τελικός στόχος της μεθόδου είναι οι εργαζόμενοι και συνεργαζόμενοι με την «Εταιρεία»  και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής, να έχουν την ίδια άποψη σε κάποια πράγματα. Κάθε άνθρωπος έχει την δική του αντίληψη για την πραγματικότητα. Όταν όμως κάποιος χρηματοδοτήσει εν αγνοία όλων γεγονότα , τα οποία πέφτουν στην αντίληψη όλων και αποτελούν κοινά «ερεθίσματα» του νού , αν αυτά επαναλαμβάνονται , και πολλά τέτοια «ερεθίσματα» οδηγούν στα ίδια συμπεράσματα ,τότε αναπόφευκτα οι αντιλήψεις όλων θα συντονιστούν και ας μην το ξέρουν οι ίδιοι. Το θέμα στο οποίο θα συμφωνούν όλοι θα σταματήσει να αποτελεί θέμα συζήτησης και όλοι τελικά θα θεωρούν κάποια πράγματα δεδομένα όσο αρνητικά και να είναι για τους ίδιους. Αυτή την τακτική στην συνέχεια θα την αναφέρουμε ως «πλύση εγκεφάλου».
Στο πρώτο άκουσμα αυτής της άποψης προκύπτει μία σοβαρή αντίδραση :  Πώς είναι δυνατόν , να καμφθούν τα υγιή αντανακλαστικά μιας τοπική κοινωνίας και να φτάσει να «μη βλέπει» ή να «μην θέλει να δει» ότι η δράση μιας «Εταιρείας» μπορεί να δίνει σήμερα,  αύριο ή για μερικά χρόνια κάποια μεροκάματα και σε κάποιους κάποια καλά μηνιάτικα αλλά τελικά όλοι μαζί ζουν παρασιτικά καταστρέφοντας ανεπίστρεπτα τη γη της ιδιαίτερης πατρίδας τους και την υγεία τους . Ίσως φαίνεται αρχικά απίθανο αλλά υπάρχει πραγματικότητα που απαντά από μόνη της. Όποιος θέλει, μπορεί να μπει στο αυτοκίνητό του και να πάει στην Πτολεμαϊδα, την Κοζάνη ή και στην Φωκίδα ακόμα, και παλιότερα στην Μήλο και στην Βορειοανατολική Χαλκιδική και όπου αλλού υπάρχουν στην Ελλάδα συστηματικές εξορύξεις από «Εταιρείες».
Στόχος της «πλύσης εγκεφάλου» των κατοίκων μίας περιοχής είναι όπως είπαμε οι κοινές θέσεις  σε κάποια θέματα. Όταν κάποιος θέσει θέμα μη εφαρμογής των Νόμων , που σημαίνει σχεδόν πάντα καταστροφή του περιβάλλοντος και ταυτόχρονα λιγότερες θέσεις εργασίας για την τοπική κοινωνία (αλλά μεγαλύτερα κέρδη για την «Εταιρεία») ή και επιβάρυνση της ανθρώπινης υγείας , οι κάτοικοι όλοι να αντιδρούν αυτόματα αρνητικά σε αυτόν και ενάντια στα ίδια τους τα συμφέροντα . Αν κατορθωθεί αυτό, όλα τα άλλα είναι «ψιλά γράμματα». Αυτό απαιτεί πάνω απ’ όλα  η αντίδραση να είναι αυτόματη και παρορμητική, χωρίς λογική επεξεργασία  δεδομένων και πάνω απ΄ όλα ισχυρή. Το «ισχυρή» απαιτεί πολλαπλό κίνητρο. Ο κάτοικος πρέπει να ταυτίσει  την ύπαρξη δουλειάς στον τόπο του με τις εξορύξεις της «Εταιρείας». Ο κάτοικος πρέπει να έχει απαξιώσει υποσυνείδητα τον ίδιο του τον τόπο αλλά και την ίδια του την κοινωνία και να πιστεύει ότι ο τόπος του είναι «άχρηστος» και ακατάλληλος για οτιδήποτε άλλο και ότι οι συντοπίτες του είναι τεμπέληδες , απαράδεκτοι και ότι άλλο απαξιωτικό μπορεί να υπάρξει.  Για να ενισχυθεί ένας τέτοιος «προγραμματισμός» του εγκεφάλου , η «μέθοδος» χρησιμοποιεί και την απαραίτητη δόση «δέους» και «φόβου». Τελικά όλοι οι κάτοικοι πρέπει να είναι ευγνώμονες  που υπάρχει και η «Εταιρεία» και όποιος την ενοχλεί εχθρός τους.
Τα πιο πάνω φυσικά δεν είναι δυνατόν να επιτευχθούν στο σύνολο των κατοίκων αλλά δεν χρειάζεται κιόλας. Αρκεί να «κατακτηθεί» το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων .Μετά η αντιμετώπιση των διαφωνούντων  (όπως θα δούμε στο Κεφάλαιο 13) είναι εύκολη υπόθεση.
Σίγουρα το να συμβούν όλα  τα πιο πάνω «κατά παραγγελία» δεν είναι απλό. Είναι όμως απλά μια ακόμη κερδοφόρα «τέχνη» όπως είπαμε πιο πριν, με την επίσημη υποστήριξη  πολλών σύγχρονων αλλά και παλιών επιστημών.
Απαραίτητη αρχική συνθήκη για την εφαρμογή της «Μεθόδου»σε μία περιοχή (με ορυκτά που υπόσχονται πολλά κέρδη), είναι μία  φτωχή, ή τουλάχιστον, αγαθή και όχι πλούσια τοπική κοινωνία . Αν δεν την έχουμε , τη δημιουργούμε. Αν την έχουμε , την συντηρούμε . Στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο πολλές περιοχές εκπλήρωναν αυτά τα κριτήρια . Σε όλες οι περιοχές της Ελλάδας όπου σήμερα γίνονται συστηματικές εξορύξεις «Εταιρειών» , η αρχή έγινε τότε και σήμερα είναι όλες φτωχές ,ερημωμένες και εξαθλιωμένες σε όλους τους τομείς. Σε κάθε περιοχή που τότε κατακτήθηκε από μία «Εταιρεία» αλλά οι κάτοικοι στην συνέχεια αντέδρασαν, όλες οι οικονομικές και κοινωνικές παράμετροι βελτιώθηκαν. (Μήλος , Χαλκιδική κ.α. ).
Φυσικά όσο λιγότερος είναι ο «παραπανίσιος» πληθυσμός τόσο πιο εύκολα και φτηνά μπορεί να επιτευχθεί  και ο πνευματικός έλεγχος και η χειραγώγηση  των ντόπιων  και να ελαχιστοποιηθούν ή και μηδενιστούν πιθανές αντιδράσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που η ερήμωση της περιοχής αποτελεί έναν βασικό στόχο των δράσεων της «Εταιρείας» και η ερήμωση επιτυγχάνεται βασικά  με την οικονομική αλλά και με την  κοινωνική εξαθλίωση.
Η ανάπτυξη της «Μεθόδου» απαιτεί πρώτα απ’ όλα την ανάπτυξη των απαραίτητων «Υποδομών». Σε αυτές περιλαμβάνονται :
  1. Η δημιουργία ενός δικτύου ανθρώπων που θα αποτελούν τους «τοποτηρητές» της «Εταιρείας» στην τοπική κοινωνία. Θα παρακολουθούν τα δρώμενα στην Τοπική κοινωνία και θα την ενημερώνουν για ότι την αφορά. Το τι την αφορά δεν χρειάζεται να το ξέρουν οι ίδιοι, αρκεί να παρακολουθούν και να κάνουν ότι τους  λέει η «Εταιρεία». 
  2. Η δημιουργία ενός δικτύου «ανώτερων» ανθρώπων, που θα αποτελέσουν στην συνέχεια τους «Τοπικούς Παράγοντες» της οικονομικής, κομματικής ,πολιτικής ,διοικητικής, πολιτιστικής κ.λ.π. ζωής της τοπικής κοινωνίας και οι οποίοι θα καθοδηγούνται από την  «Εταιρεία» έτσι ώστε να συμβάλουν (εις γνώση τους ή εν αγνοία τους ) στην δημιουργία και συντήρηση του απαραίτητου επιπέδου οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης.
    Οι κάτοικοι της περιοχής που θα στελεχώσουν τα πιο πάνω δίκτυα ,θα αποτελούν στην συνέχεια το «δίκτυο των ανθρώπων της Εταιρείας» .
Η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση θα επιτευχθεί με την προώθηση των «Ανθρώπων της Εταιρείας» στις θέσεις λήψης αποφάσεων για το μέλλον του τόπου και στον έλεγχο  όποιων Δομών και Φορέων είναι σε θέση να βλάψουν τα συμφέροντα της «Εταιρείας». Έτσι, κάθε δράση που μπορεί να φέρει Ανάπτυξη άλλων παραγωγικών δραστηριοτήτων στην περιοχή και απεξάρτηση από τις εξορύξεις ή να φέρει στην περιοχή  επισκέπτες που να βλέπουν την αλήθεια και να μπορούν να την αποκαλύψουν, θα  «σαμποτάρεται» από αυτούς που θα έπρεπε να την προωθήσουν   .
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Φωκίδας όπου πρόσφατα οι κάτοικοι κατάλαβαν το ρόλο που παίζουν οι εξορύξεις στην κατάντια του τόπου τους, και από την αρχή αναζήτησης στοιχείων ανακάλυψαν ότι επί δεκαετίες οι Τοπικοί Άρχοντες  με την γραφειοκρατία του Δημοσίου   , τους δύσκαμπτους Νόμους και τις Αυστηρές Υπηρεσίες , «φρέναραν» και τελικά ακύρωναν κάθε Αναπτυξιακό Έργο ή προσπάθεια Ιδιωτικής Επένδυσης αλλά εξυπηρετούσαν άμεσα κατά παράβαση κάθε Νόμου τις «Εταιρείες» εξόρυξης.

(συνεχίζεται: ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 : ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΤΗΣ «ΜΕΘΟΔΟΥ»)