Οι «άνθρωποι της Εταιρείας» και η δράση τους μέσα στην τοπική κοινωνία είναι καθοριστική για τη διαμόρφωση της κατάλληλης ψυχολογίας στον τοπικό πληθυσμό. Οι «άνθρωποι της Εταιρείας» χωρίζονται σε δυο κύριες κατηγορίες:
1) Η πρώτη κατηγορία αποτελείται από αυτούς που δεν έχουν καταλάβει τι ρόλο παίζει η «Εταιρεία» και θεωρούν ότι ελέγχουν την κατάσταση και τη σχέση τους με την «Εταιρεία» για να εξυπηρετήσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι πολιτικές φιλοδοξίες που αρχίζουν από το Προεδρείο ενός Αθλητικού Συλλόγου, Σύμβουλοι Δήμων , Δήμαρχοι , έως και Βουλευτές, Υφυπουργοί κ.λ.π..
Η όποια πορεία τους στην τοπική κοινωνία φαίνεται συνήθως σαν μια συνηθισμένη περίπτωση . Εμφανίζονται, «ακμάζουν» στην τοπική πολιτική σκηνή και στη συνέχεια «παρακμάζουν» και βγαίνουν στο περιθώριο. Η σχέση τους με την «Εταιρεία» είναι αυστηρά μυστική .Οι ίδιοι κατά βάθος νοιώθουν πολύ «υπερήφανοι» για την σχέση τους αυτή, η οποία ανεβάζει και την αυτοπεποίθηση και τον εγωισμό τους (πάντα όμως μυστικά). Όπως σε όλες αυτές τις περιπτώσεις , θέλουν να πιστεύουν ότι οι ίδιοι είναι γενικώς «μοναδικοί» και έτσι θεωρούν τον εαυτό τους «μοναδικό» και ως προς τη σχέση τους με την «Εταιρεία». Δεν γνωρίζουν ότι η «Εταιρεία» έχει συνάψει τις ίδιες μυστικές σχέσεις και με τους εσωκομματικούς τους αντιπάλους και με τους επικεφαλής της αντίπαλης παράταξης. Ποιος θα πει την αλήθεια για να την μάθουν οι άλλοι; Για όλους η σχέση αυτή είναι ο «άσσος στο μανίκι» και ταυτόχρονα το ένοχο μυστικό τους.
Όλοι αυτοί λοιπόν, διαλεγμένοι «μέτριοι του Μακιαβέλι», υπάρχουν και «ακμάζουν» όσο εξυπηρετούν την «Εταιρεία». Χωρίς πολύ κόπο ,η «Εταιρεία» τους «ρυθμίζει» έτσι ώστε σε οποιαδήποτε θέματα χειρίζονται θέματα που τους έχει υποδείξει η ίδια ή που μπορεί να αφορούν τα συμφέροντά της να της δίνουν αναφορά. Οι ίδιοι δεν νιώθουν ότι δίνουν αναφορά , απλά χαίρονται που είναι χρήσιμοι στην «Εταιρεία» και την υποχρεώνουν με το να την προσέχουν. Ο ραγιαδισμός δηλαδή στο μεγαλείο του .
Όταν όμως καταλάβουν κάτι στραβό για την «Εταιρεία» (ή ανακαλύψουν τυχαία την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό) και πάρουν θέση και επιμείνουν σε κάτι αντίθετα στα συμφέροντά της ,ξαφνικά , είτε ο εσωκομματικός αντίπαλος είτε ο επικεφαλής της αντίπαλης ομάδας (κόμματος , αντιπολίτευσης κ.λ.π) παρουσιάζει μια εκρηκτική δυναμική και τους «τρώει» τη θέση. Πολλοί από αυτούς, ακόμη και μετά την πολιτική «παρακμή τους» δεν καταλαβαίνουν τον ρόλο που έπαιξε στη πορεία τους η «Εταιρεία». Ποτέ δεν θα τολμήσουν άλλωστε να παραδεχτούν ότι κάποτε είχαν άριστες σχέσεις και την εξυπηρετούσαν «κάτω από το τραπέζι». Το ίδιο συμβαίνει τελικά και στην τοπική κοινωνία. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται τίποτα από όλο αυτό το «παιχνίδι» .
Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και οι φτηνιάρηδες , οι περισσότεροι «τοποτηρητές», εργαζόμενοι και συνταξιούχοι ,οι οποίοι ποτέ δεν παίρνουν «προαγωγή» στο «δίκτυο» και συλλέγουν και μεταφέρουν πληροφορίες με τακτικό αντίτιμο την χαρά του «Ραγιά» όταν είναι χρήσιμοι στον «Ισχυρό» που τους λέει «μπράβο». Αν φυσικά προκύψει ανάγκη για κανένα «ρουσφετάκι» ,το «δίκτυο» της «Εταιρείας» θα κάνει το καλύτερο δυνατό.
2) Η δεύτερη κατηγορία αποτελείται από αυτούς που έχουν τον καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του υποτακτικού ψυχισμού της τοπικής κοινωνίας και αποτελούν το «σκληρό πυρήνα» των «ανθρώπων της Εταιρείας». Σε αυτόν ανήκουν όλοι αυτοί, που γνωρίζουν πολύ καλά ότι η πραγματική τους εργασία είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της «Εταιρείας», ανεξαρτήτως Νομιμότητας και Ηθικής.
- Σε αυτούς ανήκουν οι περισσότεροι που εργάζονται αρχικά επίσημα στην «Εταιρεία» αλλά στη συνέχεια φεύγουν ( από την επίσημη μισθοδοσία της) και συνεχίζουν να εξυπηρετούν τα συμφέροντά της από νευραλγικές θέσεις στη Δημόσια Διοίκηση , Δημόσιες Τράπεζες , θέσεις Δημάρχων, Νομαρχών , Βουλευτών , Συμβούλων κ.λ.π., στις οποίες φυσικά τους «έσπρωξε» η «Εταιρεία». Ποτέ δεν αντιτίθενται στην «Εταιρεία» παρά μόνο μετά από μεθόδευση της ίδιας της «Εταιρείας» προκειμένου να έλξουν κρίσιμους ψήφους στις εκλογές από ανάλογους ψηφοφόρους θύματα. Και σε αυτές τις περιπτώσεις όμως ,οι «Εταιρείες» δεν παθαίνουν ποτέ σοβαρή ζημιά. Ποτέ οι δράσεις αυτών των ανθρώπων δεν θα υποχρεώσουν την «Εταιρεία» να εφαρμόσει τους Νόμους και ποτέ η «Εταιρεία» δεν θα πληρώσει για τις παρανομίες της. Σε όσους κατοίκους θα ήθελαν την τιμωρία των παρανομιών, η «ασυλία» της «Εταιρείας» από τους Νόμους δίνει το πρώτο μήνυμα δέους και φόβου.
- Στην περιφέρεια του «σκληρού πυρήνα» βρίσκονται και οι διορισμένοι σε θέσεις προϊσταμένων στην Δημόσια Διοίκηση στις θέσεις «κλειδιά» για τα συμφέροντα της «Εταιρείας». Αυτοί και η σχέση τους με την «Εταιρεία» παρουσιάζουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και για την γενικότερη δημιουργία και εδραίωση της διαφθοράς στη Δημόσια Διοίκηση . Είτε μέσω εντολής προϊσταμένων (Διοικητικών ή πολιτικών) ή και με απευθείας είσπραξη ανταλλαγμάτων από την «Εταιρεία», κάνουν τα «στραβά μάτια» στις παρανομίες της «Εταιρείας». Έχοντας όμως συνενόχους τους προϊσταμένους τους, τίποτα δεν τους εμποδίζει να μετατρέψουν το γραφείο τους σε «Μαγαζάκι» τους και έτσι ο κάθε πολίτης να εξυπηρετείται από αυτό μόνο με «Φακελάκι» (ή αλλιώς «Γρηγορόσημο»). Ακόμα και σε απλές περιπτώσεις, όταν ο πολίτης δεν μπορεί να αντιληφθεί τι δικαιούται από μια υπηρεσία και τι όχι , η εξυπηρέτησή του τελικά του «λανσάρεται» ως χάρη και έτσι χτίζεται από « το δίκτυο της Εταιρείας» και το επιπλέον ελεγχόμενο εκλογικό σώμα. Όταν κάποιος πολίτης αγανακτήσει και προσπαθήσει να τους καταγγείλει στους Προϊσταμένους τους (μη γνωρίζοντας ότι είναι συνένοχοι), η συγκάλυψη θα κρατήσει αρκετά, μέχρις ότου βρεθεί από το «Δίκτυο» της «Εταιρείας» κάτι για το οποίο να μπορούν να εξαγοράσουν ή να εκφοβίσουν ή να εκβιάσουν τον αγανακτισμένο πολίτη ώστε να αποσύρει τις καταγγελίες. Έτσι ,όταν κάποιοι πολίτες μαθαίνουν και παρακολουθούν τέτοιες υποθέσεις , όταν αυτές καταλήγουν να «αθωώνουν» τους ενόχους, όλοι λαμβάνουν το μήνυμα της σιωπής και της υποταγής και η διαφθορά ανθίζει.
- Το πιο αισχρό και ύπουλο είδος του «σκληρού πυρήνα» των «ανθρώπων της Εταιρείας» είναι ο εκάστοτε Αρχισυνδικαλιστής ο οποίος θεωρητικά είναι σε συνεχή «κόντρα»με την «Εταιρεία». Ο Νόμος που απαγορεύει την απόλυση Αρχισυνδικαλιστών , σώζει την εικόνα της πραγματικά σκληρής «Εταιρείας» που απολύει όποιον διαφωνεί . Μόνο αυτός μπορεί να κατηγορεί την «Εταιρεία». Έτσι ο Αρχισυνδικαλιστής είναι ο μόνος που έχει αναπόφευκτα το ρόλο του «προστάτη» των εργαζομένων.
Όταν γίνεται ένα θανατηφόρο ατύχημα , ο Αρχισυνδικαλιστής αυτοδιορίζεται προστάτης της χήρας και των ορφανών του αποθανόντος ( μιας και μόνο αυτός μπορεί να μιλήσει) και γίνεται φυσικά και αναπόφευκτα και ο Σύμβουλος σχετικά με αποζημιώσεις και Δικαστήρια σχετικά με ευθύνες της «Εταιρείας» για τον θάνατο.
Το πιο συνηθισμένο φαινόμενο σε περιοχές όπου δραστηριοποιούνται «Εταιρείες» εξόρυξης , μαζί με τους θανάτους εργαζομένων από ελλιπή μέτρα προστασίας (κοστίζουν και αυτά), είναι και το ότι ποτέ η «Εταιρεία» δεν έχει «συρθεί» στα Δικαστήρια ώστε να της επιβληθεί μια πραγματικά εξοντωτική ποινή που δεν θα της αφήσει το περιθώριο να μην εφαρμόσει στο μέλλον όλα τα προβλεπόμενα μέτρα ασφαλείας και ακόμη περισσότερα.
Ο Αρχισυνδικαλιστής Σύμβουλος της φτωχής πενθούσας οικογένειας εξασφαλίζει πάντα ότι η χήρα θα προτιμήσει μια σίγουρη αποζημίωση , μικρή για την «Εταιρεία», μεγάλη για την ίδια (στην κατάσταση που έχει βρεθεί). Στις περιπτώσεις που (όπως και η Ελλάδα) μια χώρα φτιάξει κάποια στιγμή, αυστηρή Νομοθεσία Προστασίας των Εργαζομένων , η «Εταιρεία» θα μετατρέψει κάποιους κατάλληλους «ξεβράκωτους» εργαζόμενους της σε υπεργολάβους της ( με το δικό της λογιστήριο, τα δικά της Μηχανήματα κ.λ.π.) και έτσι ο Αρχισυνδικαλιστής Σύμβουλος θα έχει έτοιμο και ισχυρό επιχείρημα για την χήρα. «Αντί να τραβάς τον ξεβράκωτο υπεργολάβο στα δικαστήρια ( και τι να του πάρεις) πάρε καλύτερα αυτά που σου δίνει η «Εταιρεία» και ας μην έχει υποχρέωση απέναντί σου». Έτσι η χήρα επιλέγει εύκολα την ασφάλεια του συμβιβασμού και πρέπει και να ευγνωμονεί την «καλή Εταιρεία».
Όσοι σκεπτόμενοι άνθρωποι από την Τοπική Κοινωνία παρακολουθούν την επανάληψη του φαινομένου αυτού ,λαμβάνουν συνειδητά (και όλοι οι άλλοι υποσυνείδητα) το μήνυμα : «Η Εταιρεία δεν λογοδοτεί ,ούτε για τους φόνους που κάνει».
Έτσι χτίζεται και ο φόβος μαζί με το δέος . Όποιος παρ’ όλα αυτά διαφωνεί και τολμά να το συζητά, δέχεται απειλητικά τηλεφωνήματα μετά τα μεσάνυχτα. Η σύζυγός του πανικοβάλλεται εύκολα. Όποιος επιμένει και δεν μπορούν να του κάνουν ζημιά στη δουλειά ή να τον διαβάλουν στην τοπική κοινωνία του καίνε το αυτοκίνητο ή του καίνε το σπίτι.
Ο στόχος επετεύχθη. Ο φόβος ρίζωσε στην ψυχή των ντόπιων.
(συνεχίζεται: ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10: «ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ ΦΟΡΕΙΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου