Μια προσέγγιση , του πώς εφαρμόζονται τα πιο πάνω που μπορεί να θυμίσει πολλά σε πολλούς:
Η «Εταιρεία» έρχεται , προσφέρει τις πρώτες θέσεις εργασίας στους «φτωχούς» και τα κατάλληλα «στελέχη» από τα «Κεντρικά» , εκπαιδευμένα και έμπειρα , αρχίζουν τη «διαλογή» και την εκπαίδευση.
Με το σωστό «τρόπο» , τα «στελέχη» κάνουν σαφές από τις πρώτες συνεντεύξεις : όποιος θέλει δουλειά , όταν λέει «Εταιρεία» θα το λέει με δέος. Απλούστερα, όποιος δεν έχει την απαραίτητη ψυχοσύνθεση ώστε να εκφέρει το «Εταιρεία» με δέος, απλά δεν προσλαμβάνεται. Στον φτωχό τόπο, υπάρχει άφθονη προσφορά εργαζομένων.
Η «Εταιρεία» είναι στην αρχή, στο στήσιμο των εγκαταστάσεων. Η δουλειά δεν είναι για κανέναν συνεχόμενη. Γίνονται συνεχώς ομαδικές βραχυπρόθεσμες προσλήψεις και απολύσεις. Οι Εργοδηγοί είναι της «Εταιρείας»,είναι έμπειροι από άλλες περιοχές. Σύντομα εντοπίζουν τους εργαζόμενους που θέλουν να έχουν άποψη και να ανοίγουν συζητήσεις αμφισβήτησης όσων κάνει η «Εταιρεία» ανάμεσα στους εργαζόμενους. Πάντα σε κάθε κοινωνία υπάρχουν και οι «εφιάλτες» που «καρφώνουν» τους συναδέλφους στον Εργοδηγό για να κερδίσουν την εύνοιά του. Όποιος εργαζόμενος λοιπόν δεν συμπεριφέρεται υποτακτικά δεν ξαναπροσλαμβάνεται . Αρχή είναι ακόμα ,κανείς δε ζητά το λόγο. Όσοι όμως είχαν ακούσει τον «άτυχο» να συζητά αρνητικά για την «Εταιρεία» καταχωρούν στο υποσυνείδητό τους ή και αντιλαμβάνονται ευθέως δυο πράγματα.
1) Όποιος διαφωνεί απολύεται
2) Η «Εταιρεία» έχει παντού αυτιά και ακούει τα πάντα.
Ο αποκλεισμός των διαφωνούντων συνεχίζεται χωρίς δισταγμό . Είναι «δικαίωμα» κάθε εταιρείας να απολύει όποιον θέλει , αρκεί να τον αποζημιώσει σύμφωνα με τον Νόμο. Με λίγες μέρες εργασίας ή με ημερομίσθιους δεν υπάρχει αποζημίωση.
Όλοι οι εργαζόμενοι λένε την λέξη «Εταιρεία» με τον σωστό τρόπο, με δέος και φόβο. Όσο προχωράνε οι εργασίες , η «διαλογή» γίνεται από όλο και μεγαλύτερο πληθυσμό . Η «Εταιρεία» δίνει μεταξύ των εργαζομένων προνόμια , προαγωγές, θέσεις χωρίς μεγάλους κινδύνους , πριμ παραγωγικότητας κ.λ.π. Αρχίζει να διαλέγει τους κατάλληλους «Μέτριους του Μακιαβέλι» που για το κυρίως σώμα των εργαζομένων γίνονται « οι προϊστάμενοι» οι «εκλεκτοί» και τελικά τα «πρότυπα συμπεριφοράς».
Στη φτωχή κοινωνία , όποιος σταθερή δουλειά έχει χρήματα έχει και «κύρος». Ο νεοπλουτισμός αφορά όλες τις κοινωνίες. Οι εργαζόμενοι στην «Εταιρεία» ξοδεύουν χρήματα και όλοι τους θέλουν πελάτες. Όλοι θέλουν να έχουν σχέση με την «Εταιρεία» και ας μην εργάζονται σε αυτή. Το να έχεις σχέσεις με τους «ανθρώπους της Εταιρείας» είναι προνόμιο . Για τους υπόλοιπους κατοίκους ,οποιοσδήποτε έχει να απασχοληθεί όλη μέρα με το να καλύψει τις βασικές καθημερινές ανάγκες του, δεν μπορεί να αντιληφθεί την κακή για αυτόν νέα πραγματικότητα, όταν μάλιστα μια έμπειρη «Εταιρεία» φροντίζει για την συγκάλυψη και ωραιοποίησή της. Ο ερχομός της «Εταιρείας» άλλωστε έχει φέρει χαρά ή έστω ελπίδα σχεδόν σε όλους.
Η «Εταιρεία» έχει πια το αρχικό «δίκτυο» με τους δικούς της ανθρώπους στην τοπική κοινωνία και την υπόλοιπη κοινωνία να ελπίζει να μπει σε αυτό το «δίκτυο». Οι «Μέτριοι» του Μακιαβέλι έχουν γίνει « οι επιφανείς πολίτες » της κοινωνίας. Όλοι προσαρμόζονται στο νέο καθεστώς και νιώθουν «δέος» μπροστά στη νέα πραγματικότητα . Κόστος μέχρι εδώ για την «Εταιρεία» , μηδέν . Τα κατάλληλα «στελέχη» έχουν ούτως ή άλλως , άλλες παραγωγικές αρμοδιότητες που καλύπτουν τον μισθό τους.
Η «πλύση εγκεφάλου» γίνεται πιο συστηματική. Τα « επιχειρήματα» επαναλαμβάνονται συνεχώς στις συζητήσεις μεταξύ κάθε εργαζόμενου με τον προϊστάμενό του και τα ακούει και επίσημα με όλοι την οικογένεια και τους φίλους στις δυο-τρεις γιορτές (Χριστούγεννα –Πάσχα, Αγίας Βαρβάρας) που κάνει η «Εταιρεία» κάθε χρόνο με μουσική και άφθονο φαγητό, όταν κάποια στιγμή ακούγεται και η ομιλία κάποιου από το «Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων» ή κάποιου «από τα Κεντρικά» πολύ υψηλού κύρους.
Οι εργαζόμενοι της «Εταιρείας», μεταλαμπαδεύουν την νέα «γνώση» και την νέα «άποψη» στην τοπική κοινωνία. Με την κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνουν με χαρά τα «Επιχειρήματα» ,και το πόσο «δυνατή» είναι η «Εταιρεία», πόσο καλά προσέχει τον τόπο , πόσο συνεπής είναι με τις υποχρεώσεις της απέναντι στους Νόμους κ.λ.π. .Το αξιοσημείωτο είναι ότι της ίδιας «Εταιρείας» εργαζόμενοι σε εντελώς διαφορετικές περιοχές χρησιμοποιούν τις ίδιες ακριβώς εκφράσεις. Ποιος να ασχοληθεί με το τι είναι «Εξορύξεις» , «Περιβάλλον», κ.λ.π. Ποτέ μια «φτώχεια» δεν πάει μόνη της. Ποιος γνωρίζει σε μια φτωχή και αγράμματη κοινωνία τι λένε οι Νόμοι και τι κάνει η «Εταιρεία». Του πραγματικά «επικίνδυνους» τους έχει προλάβει από την αρχή η «Εταιρεία» και τους έχει κάνει «φίλους».
Το «δίκτυο» έχει εδραιωθεί στην περιοχή . Από τους ήδη «Ανθρώπους της Εταιρίας» γίνεται περαιτέρω διαλογή:
1) Στην χαμηλή κατηγορία ,τους «φτηνιάρηδες», που θα έχουν τον ρόλο του «τοποτηρητή» του «ρουφιάνου» ,του «στρατευμένου» ψηφοφόρου και γενικώς θα αναλαμβάνουν όλες τις χαμαλοδουλειές με ανταμοιβή την μονιμότητα της δουλειάς, του «μπράβο» του Αφεντικού και κανένα ρουσφέτι από το «δίκτυο».
2) Στην υψηλή κατηγορία, που θα προωθηθούν για να γίνουν Πρόεδροι Ομίλων, Συλλόγων ,Σωματείων, Συνδικαλιστικών Φορέων, Γραμματείς Κομματικών Οργανώσεων, Διευθυντές Τοπικών Κρατικών Τραπεζών, Πολιτικοί ,Σύμβουλοι ,Δήμαρχοι ,Νομάρχες ,Βουλευτές και ότι άλλο μπορέσει να τους κάνει η «Εταιρία» με το «δίκτυό» της εάν φυσικά και αυτοί είναι «κατάλληλης ηθικής» και πιστοί. Από τις θέσεις τους αυτές θα εξυπηρετούν τα συμφέροντά της, θα εξασφαλίζουν την εξαθλίωση και ΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ του τόπου και θα την προστατεύουν από τους «κακούς».
Ο «Διευθυντής» ή «προϊστάμενος» του κάθε «επιλεγμένου» εργαζόμενου , του λέει «ατομικά» ότι τον συμπαθεί περισσότερο από όλους τους άλλους και θέλει να τον στηρίξει . Αν ενδιαφερθεί για κανένα Σύλλογο, Όμιλο ή και Τοπική Κομματική Οργάνωση κι θέλει να εμπλακεί ( ο εργαζόμενος) να το πει στον «Διευθυντή». Χωρίς όμως να το πολυσυζητάει , ότι έχει την στήριξη της «Εταιρείας». Μη ζηλέψουν οι άλλοι. Μη φανεί ότι η «Εταιρεία» εμπλέκεται στα «κοινά». Η μυστικότητα αυξάνει το δέος και ας μην το ξέρει ο εργαζόμενος.
Στη φτωχή κοινωνία , χρόνο για να ασχοληθούν με τα κοινά έχουν όσοι έχουν ωράριο εργασίας και ικανοποιητικό μισθό και όχι όσοι εργάζονται όλη τη μέρα, κάθε μέρα, για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.
‘Όταν ένας Σύλλογος θέλει να κάνει μια εκδήλωση ή και ένας υποψήφιος για την Τοπική Αυτοδιοίκηση θέλει να κατέβει στις εκλογές , ο «Διευθυντής» πάντα κάτι θα κάνει. Αρχικά μυστικά για τους γνωστούς λόγους αλλά και γιατί κάποιες φορές τα χρήματα εκταμιεύονται από την «εταιρεία» ως κάτι άλλο και ο «Διευθυντής» «παίζει το κεφάλι του» για να το κάνει αυτό. Σε αυτές τις περιπτώσεις , ο φιλόδοξος (φτηνιάρης) ντόπιος υποχρεώνεται πάρα πολύ στον «Διευθυντή».
Η εξέλιξη μέσα στο χρόνο είναι αναμενόμενη . Αυτοί που φέρνουν «δώρα» στο Σύλλογο γίνονται Πρόεδροι. Τα μέλη των τοπικών κομματικών οργανώσεων , με την άτυπη «γραμμή» της «Εταιρείας» ξεχωρίζουν από τους εσωκομματικούς αντιπάλους στις εκλογές.
Μετά από κάποια χρόνια ,συνταξιούχοι από το πρωί στα καφενεία , εμπλουτίζουν το εθελοντικό σώμα των «τοποτηρητών» της «Εταιρείας».
Οι άνθρωποι της «Εταιρείας» προωθούνται και καταλαμβάνουν θέσεις και ξεχωρίζουν ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Οι «Μέτριοι» ζούν το όνειρό τους , γίνονται «κάποιοι», απέδειξαν σε όλους όσους τους έλεγαν ανίκανους, βλάκες ,άχρηστους, ότι τα κατάφεραν. Δεν διανοούνται να πούν όχι στην «Εταιρεία» ΟΤΙ και να τους ζητήσει. Ο χαρακτηρισμός τους ως «γενίτσαροι» είναι ο ποιο εύστοχος.
Από κάποιο αξίωμα και πάνω, ο «Μέτριος» « επιφανής πολίτης» που προορίζεται να συνεχίσει καριέρα έξω «Εταιρεία» αποχωρεί από αυτήν. Όλα τα χρόνια η «Εταιρεία» επένδυε στην «ασυλία» για τις Παρανομίες της από τους Εποπτικούς Μηχανισμούς του Κράτους. Δεν πρέπει να φαίνεται ότι «ελεγκτής» και «ελεγχόμενος» είναι τα ίδια πρόσωπα.
Αρμόδιος για την έκδοση αδειών , την θετική ή μη γνωμοδότηση της τοπικής κοινωνίας στις ΜΠΕ των «Εταιριών», την εποπτεία της τήρησης των Νόμων από την «Εταιρία» και την επιβολή προστίμων ή την διακοπή παράνομων δραστηριοτήτων της «Εταιρίας» είναι πάντα ο Τοπικός Αιρετός Άρχοντας ( Δήμαρχος, Νομάρχης κ.λ.π.) και οι Υπηρεσίες του. Είναι ευνόητο ότι ο «έλεγχος» του Τοπικού Άρχοντα ή η προώθηση στη θέση αυτή ενός μισθοφόρου «ανθρώπου της Εταιρίας» προσφέρει στην «Εταιρία» τον έλεγχο των Ελεγκτών του Κράτους , άρα την επιδιωκόμενη πλήρη ασυλία από τους Νόμους. Έτσι αφήνετε στους απλούς πολίτες που αντιλαμβάνονται την βλαπτικότητα της «Εταιρίας» στα συμφέροντα του τόπου τους, να πρέπει να δράσουν μόνοι τους εναντίον της «Εταιρίας» αλλά και του ίδιου του Κράτους ,μιας και οι Τοπικές Αρχές είναι το «Κράτος» για αυτούς (αναλαμβάνοντας έτσι όμως και το ανάλογο ρίσκο ζωής, σωματικής ακεραιότητας, περιουσίας, δουλειάς κ.λ.π.). Η άλλη επιλογή είναι η υποταγή στη συμμορία.
Τελικά ο Δήμαρχος , ο Νομάρχης , ο Βουλευτής, αν δεν «δουλεύει» για την «Εταιρία» ,«χρωστάει» στην «Εταιρεία» που του πρόσφερε προεκλογικά ένα « δημόσιο χαμόγελό της». Θέσεις εργασίας στην περιοχή , μόνο στο Δημόσιο και στη «Εταιρεία» . Για να μην φύγει ένας νέος από την γενέτειρά του πρέπει να υποχρεωθεί στην «συμμορία» της «Εταιρείας» . Την σιωπή του ,τουλάχιστον ,την χρωστάει ότι και να καταλάβει. Το Δημόσιο χρήμα για έργα , οι παροχές του Δημοσίου προς την τοπική κοινωνία , αντιμετωπίζονται πάντα με εύνοια για τα συμφέροντα της «Εταιρείας». Ένας «Μέτριος» ,Διευθυντής της κρατικής Τράπεζας πια, με τις ευλογίες της «Εταιρείας» αντιμετωπίζει ευνοϊκά όποιον του στέλνει η «Εταιρεία» αλλά και την ίδια την «Εταιρεία».
Με τον έλεγχο του Δήμου , της Νομαρχίας , των Έργων και των Προμηθειών τους, με τον έλεγχο των προσλήψεων στο «Δημόσιο» ,με τον έλεγχο της Δημόσιας Τράπεζας, η «Εταιρεία» κάνει «Δημόσιες Σχέσεις» και ελέγχει τελικά την τοπική κοινωνία με τα ίδια της τα χρήματα ,τα Δημόσια Χρήματα.
Τα πιο πάνω δίνουν στον κάθε απονήρευτο κάτοικο της περιοχής την εντύπωση ότι η «Εταιρία» και το «Κράτος» αποτελούν μία συμμορία από την οποία δεν πρόκειται να βρουν Δικαιοσύνη.
Στην Κεντρική Κυβέρνηση ξέρουν για τον τόπο ότι τους λένε οι «Μέτριοι» Τοπικοί Κομματικοί και Πολιτικοί Παράγοντες. Πολλές φορές (κυρίως στον Τρίτο Κόσμο) και οι κεντρικοί παράγοντες είναι «Μέτριοι» μιας ανάλογης μεθόδευσης. Η «Εταιρία» ,όχι μόνο δεν εφαρμόζει τους Νόμους αλλά ψηφίζουν Νόμους στα μέτρα της.
«Υποψίες» για παραδείγματα στην σύγχρονη Ελλάδα δυστυχώς υπάρχουν.
- Στις Τριτοκοσμικές Χώρες , η αντίληψη της ύπαρξης και δράσης μιάς τέτοιας συμμορίας από τους κατοίκους που δεν δέχονται την υποβάθμιση και καταστροφή του τόπου τους, οδηγεί στον εκπεσμό της έννοιας της Ευνομούμενης Πολιτείας και τελικά στην βίαιη αντιπαράθεση, ένοπλες συγκρούσεις κ.λ.π.. Το παράδειγμα του Δέλτα του Νίγηρα φαίνεται για τους Έλληνες πολύ μακρινό αλλά μόλις το 1998 στη Βορειοανατολική Χαλκιδική , η τρομοκρατία που άσκησε η συμμορία «Τοπικό Κράτος» - «Εταιρία» με την επιβολή τελικά Στρατιωτικού Νόμου στην περιοχή, ανάγκασε τους κατοίκους να πάρουν ουσιαστικά τα όπλα και να ασκήσουν ένοπλη αντίσταση για την προστασία του τόπου τους. Όταν το Κεντρικό Κράτος αναγκάστηκε να στείλει στην περιοχή 4000 αστυνομικούς από την υπόλοιπη Ελλάδα χωρίς όμως και πάλι ουσιαστικό αποτέλεσμα, αναγκάστηκε να δώσει τελικά σημασία στο τι πραγματικά συμβαίνει στην περιοχή και πάρθηκαν οι σωστές αποφάσεις από το ΣτΕ , ακυρώνοντας όλες τις «γεμάτες λάθη και ελλείψεις» Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων και Αδειοδοτήσεις (το κοίτασμα φυσικά εξακολουθεί να είναι εκεί και έχουμε ήδη αναφερθεί στην επιστροφή των «Εταιριών» του Frank Timis στο Κεφάλαιο 4) .
- Στο εντωμεταξύ , την δεκαετία του 1998 – 2008 η Περιβαλλοντική Νομοθεσία της Ε.Ε. έγινε και Ελληνική Νομοθεσία. Το 2009 ,ο ΥΠΕΧΩΔΕ Κος Σουφλιάς , κόντρα στην Περιβαλλοντική Νομοθεσία της Ε.Ε., πήρε την πρόταση του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Εταιριών για τις Εξορύξεις και την Μεταλλουργία (αναφορά στον ΣΜΕ στο Κεφάλαιο 14) όπως ήταν και το έκανε το Ειδικό Χωροταξικό Πλαίσιο για την Βιομηχανία ,χωρίς να λάβει καθόλου υπ’ όψη τις προτάσεις και απόψεις των διαφωνούντων με την ασυδοσία και απληστία .
- Δέκα χρόνια μετά από την ΒΑ Χαλκιδική, τον Δεκέμβριο του 2008, την ίδια μέρα και στο ίδιο χωριό με την πρώτη στην ιστορία της Φωκίδας ,δημόσιας συγκέντρωσης οργανωμένης ομάδας που αντιδρά επίσημα στην ασύδοτη καταστροφή της Γκιώνας από τις εξορύξεις βωξίτη, οργανώθηκε αντισυγκέντρωση από εργαζόμενους στη Εταιρία S&B (ιδρυτές της οι Αφοι Ηλιόπουλοι του Κεφαλαίου 4) . Η S&B εκτελεί εξορύξεις στην περιοχή για πάνω από 50 χρόνια και σήμερα ,Οκτώβριος του 2010 , έχει ήδη καταγγελθεί και ελέγχεται για σωρεία παραβάσεων της Ελληνικής Νομοθεσίας. Λίγες μέρες μετά την προαναφερόμενη συγκέντρωση – αντισυγκέντρωση, έγινε απόπειρα εμπρησμού του σπιτιού ενός εκ των αντιδρώντων από «Αγνώστους» που ακόμα αναζητούνται .Μετά από συγκέντρωση της ίδιας ομάδας τον Μάρτιο του 2009 και την κατάθεση, στις Τοπικές Αρμόδιες Υπηρεσίες, των πρώτων έγγραφων αντιδράσεων σχετικά με την καταστροφική δράση των εξορύξεων, «Άγνωστοι» έβαλαν φωτιά και πάλι στο ίδιο σπίτι με αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή του (οι «Άγνωστοι» ακόμα αναζητούνται).
- Το καλοκαίρι του 2009 , όταν ο Ορειβατικός Όμιλος Άμφισσας κατάθεσε ένσταση κατά συγκεκριμένης εξόρυξης βωξίτη της S&B, οι δημόσιες απειλές εργαζομένων της Εταιρίας προς τα μέλη του Προεδρείου του Ομίλου, για θηλιές για τον λαιμό τους που τους είχαν ετοιμάσει, ανάγκασαν τους απειλούμενους να ζητήσουν την προστασία του Εισαγγελέα. Οι τραμπούκοι δεν υπέστησαν καμία τιμωρία . Ο Όμιλος «έχασε» την υπόθεση και η εξόρυξη τελικά επετράπη για λόγους «Εθνικού Συμφέροντος».
Στην εποχή των Αποικιών αρχικά χρησιμοποιούσαν τις γυάλινες χάντρες. Ασήμαντη αξία για τον κατακτητή , πολύτιμο στολίδι για τον ιθαγενή. Στην συνέχεια ,με τον πλούτο της περιοχής, γινόντουσαν οι άποικοι Άρχοντες και οι ιθαγενείς σκλάβοι . Στις σύγχρονες κοινωνίες που θέλουν και «δημοκρατικές εκλογές» η εφαρμογή γίνεται ,απλά ,λίγο πιο πολύπλοκη . Η «Εταιρεία» ξέρει να επενδύει σε υπερκέρδη στο μέλλον . Ο φτωχός ντόπιος βλέπει μόνο την καθημερινότητά του. Που να φανταστεί , ότι κάποιος μπορεί να σκέφτεται τόσο πολύπλοκα και σε τόσο βάθος χρόνου . Όλοι οι ντόπιοι, θύματα και θύτες βλέπουν μόνο τη δική τους καθημερινότητα. Το «όλον» το βλέπει μόνο ο «μαέστρος».
Σε προχωρημένες καταστάσεις, με τα χρόνια, με την ελεγχόμενη και επιβεβλημένη εξαθλίωση της τοπικής οικονομίας και την εξάρτησή της από την «Εταιρεία», ο πληθυσμός περισσότερο προσαρμόζεται υποσυνείδητα, παρά πείθεται .Το αποτέλεσμα είναι το επιθυμητό. Οποιοσδήποτε και οτιδήποτε θίγουν την «Εταιρεία» και τις εξορύξεις προκαλούν υποσυνείδητα τρόμο και ταραχή . Το θέμα καταντάει ταμπού. Όποιος εκφράζει δημόσια διαφωνία το πληρώνει ακριβά όπως θα δούμε πιο κάτω. Όλο το ψυχοπνευματικό πλαίσιο των συμβιβασμένων κατοίκων που ,ενώ το θέμα εμπίπτει στην αντίληψή τους αυτοκαταπιέζονται να το αγνοήσουν και να ακολουθήσουν τις επιταγές του τρομοκρατημένου υποσυνείδητου τους, καλλιεργεί με τα χρόνια και ανάλογη ψυχοσύνθεση . Ύπουλα και συστηματικά, οι πληθυσμοί των τοπικών κοινωνιών που έχουν «κατακτηθεί» από «Εταιρείες» αποκτούν όμοια κυρίαρχα χαρακτηριστικά. Επιφανειακή σκέψη, εύκολη απογοήτευση , κατατονικότητα και εύκολη κατάθλιψη. Τα ψυχοφάρμακα και τα ναρκωτικά σε όλες αυτές τις περιοχές ,νόμιμα και μη, έχουν μεγάλη κατανάλωση. Η κοινωνία έχει έρθει στα «μέτρα» της «Εταιρείας»
Αυτό που πρέπει να επισημανθεί για την «Μέθοδο» είναι , όπως προκύπτει ξεκάθαρα από την ανάλυση που προηγήθηκε, ότι η εφαρμογή της δεν απαιτεί χρήματα. Χρειάζεται μόνο η εμπειρία των «Στελεχών» που θα την εφαρμόσουν. Σε αυτή την ανάλυση, επίσης , γίνεται ξεκάθαρο πόσο σημαντική και απαραίτητη είναι (από πολλές πλευρές) η μέγιστη δυνατή πρόκληση και συντήρηση εξαθλίωσης στην τοπική Οικονομία και Κοινωνία .
Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι η όποια δύναμη της «Εταιρείας» ,πηγάζει μόνο μέσα από την υποτακτικότητα της τοπικής κοινωνίας. Εάν ο κάθε κάτοικος που τον ενοχλεί αυτή η κατάσταση δεν κάνει ότι τον προστάζουν να κάνει η «πολιτική» και οι Πολιτικοί της «Εταιρείας» , μόνο οι δικοί της άνθρωποι δεν της αρκούν . Η «Εταιρεία» είναι «ξεβράκωτη» και η Περιβαλλοντική Νομοθεσία πιά την κάνει ακόμη πιο «ξεβράκωτη».
(συνεχίζεται: ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9: ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου