Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4: «Η ΜΕΘΟΔΟΣ»

Όσο μεγάλες και αναγνωρίσιμες και να είναι κάποιες «Εταιρείες» εξόρυξης  στον κόσμο, αυτό δεν συμβαδίζει με την ηθική της συμπεριφοράς τους  στις «κατακτημένες περιοχές», όπου δραστηριοποιούνται . Ελέγχοντας αποικιοκρατικά τις περιοχές όπου δραστηριοποιούνται, οι εταιρείες αυτές αποφεύγουν να πληρώσουν το περιβαλλοντικό κόστος που το ενσωματώνουν στα κέρδη τους. Το κίνητρο είναι ισχυρό και η ροπή των «Εταιρειών» σε τέτοιες πρακτικές είναι γνωστή και καταγεγραμμένη.
Είναι δυνατόν μια μεγάλη πολυεθνική να δρα σαν κοινός εγκληματίας; Ναι!!! Και δικάζονται  και καταδικάζονται  γι αυτό  όταν δεν καταφέρνουν  να τα ρίξουν  στους υπεργολάβους,  όπως προσπαθεί να κάνει και η BP για την τεράστια καταστροφή  στο κόλπο του Μεξικού το 2010 ή όπως οι εταιρείες βωξίτη  στη Φωκίδα για τους ένα- δυο θανάτους εργαζομένων που έχουν κάθε χρόνο  στα εργοτάξιά τους. Το κίνητρο το έχουνε  Την πρόθεση την έχουνε. Το μόνο που λείπει είναι ο τρόπος.
Χωρίς εποπτεία από «Αρχές» και χωρίς ευαισθητοποιημένο πληθυσμό που αντιδρά , όσο περισσότερη καταστροφή αφήσουν  πίσω τόσο περισσότερα θα κερδίσουν.
Η«ασυλία» από τις Εποπτικές Αρχές εξασφαλίζεται με τη διαφθορά τους. Δυστυχώς η Ελλάδα είναι κορυφαία στον κόσμο σε αυτό. Η «Εταιρεία» έχει σκοπό το υπερκέρδος και είναι πάντα διατεθειμένη να “επενδύσει” ανάλογα κεφάλαια. Η καταγεγραμμένη παγκόσμια πραγματικότητα αποδεικνύει ότι οι «Εταιρείες» κατέχουν καλά την «τέχνη» της διαφθοράς.
 Το πώς θα εξασφαλίσει η «Εταιρεία» το ότι δεν θα υπάρχουν αντιδράσεις από τον τοπικό πληθυσμό στην καταστροφή του τόπου του είναι πιο σύνθετο θέμα και αυτό θα  αναλυθεί στην συνέχεια ,όσο πιο απλά γίνεται.
Αξιοσημείωτο είναι ότι όλες οι προαναφερόμενες δράσεις των «Εταιρειών» δεν γίνονται τυχαία και άτακτα ,αλλά συντεταγμένα και προγραμματισμένα όπως συμβαίνει κατά την εφαρμογή μίας συγκεκριμένης μεθόδου (με αναμενόμενες αποκλίσεις από εποχή σε εποχή και από τόπο σε τόπο)  .
Ο τελικός στόχος της μεθόδου είναι οι εργαζόμενοι και συνεργαζόμενοι με την «Εταιρεία»  και όλοι οι κάτοικοι της περιοχής, να έχουν την ίδια άποψη σε κάποια πράγματα. Κάθε άνθρωπος έχει την δική του αντίληψη για την πραγματικότητα. Όταν όμως κάποιος χρηματοδοτήσει εν αγνοία όλων γεγονότα , τα οποία πέφτουν στην αντίληψη όλων και αποτελούν κοινά «ερεθίσματα» του νού , αν αυτά επαναλαμβάνονται , και πολλά τέτοια «ερεθίσματα» οδηγούν στα ίδια συμπεράσματα ,τότε αναπόφευκτα οι αντιλήψεις όλων θα συντονιστούν και ας μην το ξέρουν οι ίδιοι. Το θέμα στο οποίο θα συμφωνούν όλοι θα σταματήσει να αποτελεί θέμα συζήτησης και όλοι τελικά θα θεωρούν κάποια πράγματα δεδομένα όσο αρνητικά και να είναι για τους ίδιους. Αυτή την τακτική στην συνέχεια θα την αναφέρουμε ως «πλύση εγκεφάλου».
Στο πρώτο άκουσμα αυτής της άποψης προκύπτει μία σοβαρή αντίδραση :  Πώς είναι δυνατόν , να καμφθούν τα υγιή αντανακλαστικά μιας τοπική κοινωνίας και να φτάσει να «μη βλέπει» ή να «μην θέλει να δει» ότι η δράση μιας «Εταιρείας» μπορεί να δίνει σήμερα,  αύριο ή για μερικά χρόνια κάποια μεροκάματα και σε κάποιους κάποια καλά μηνιάτικα αλλά τελικά όλοι μαζί ζουν παρασιτικά καταστρέφοντας ανεπίστρεπτα τη γη της ιδιαίτερης πατρίδας τους και την υγεία τους . Ίσως φαίνεται αρχικά απίθανο αλλά υπάρχει πραγματικότητα που απαντά από μόνη της. Όποιος θέλει, μπορεί να μπει στο αυτοκίνητό του και να πάει στην Πτολεμαϊδα, την Κοζάνη ή και στην Φωκίδα ακόμα, και παλιότερα στην Μήλο και στην Βορειοανατολική Χαλκιδική και όπου αλλού υπάρχουν στην Ελλάδα συστηματικές εξορύξεις από «Εταιρείες».
Στόχος της «πλύσης εγκεφάλου» των κατοίκων μίας περιοχής είναι όπως είπαμε οι κοινές θέσεις  σε κάποια θέματα. Όταν κάποιος θέσει θέμα μη εφαρμογής των Νόμων , που σημαίνει σχεδόν πάντα καταστροφή του περιβάλλοντος και ταυτόχρονα λιγότερες θέσεις εργασίας για την τοπική κοινωνία (αλλά μεγαλύτερα κέρδη για την «Εταιρεία») ή και επιβάρυνση της ανθρώπινης υγείας , οι κάτοικοι όλοι να αντιδρούν αυτόματα αρνητικά σε αυτόν και ενάντια στα ίδια τους τα συμφέροντα . Αν κατορθωθεί αυτό, όλα τα άλλα είναι «ψιλά γράμματα». Αυτό απαιτεί πάνω απ’ όλα  η αντίδραση να είναι αυτόματη και παρορμητική, χωρίς λογική επεξεργασία  δεδομένων και πάνω απ΄ όλα ισχυρή. Το «ισχυρή» απαιτεί πολλαπλό κίνητρο. Ο κάτοικος πρέπει να ταυτίσει  την ύπαρξη δουλειάς στον τόπο του με τις εξορύξεις της «Εταιρείας». Ο κάτοικος πρέπει να έχει απαξιώσει υποσυνείδητα τον ίδιο του τον τόπο αλλά και την ίδια του την κοινωνία και να πιστεύει ότι ο τόπος του είναι «άχρηστος» και ακατάλληλος για οτιδήποτε άλλο και ότι οι συντοπίτες του είναι τεμπέληδες , απαράδεκτοι και ότι άλλο απαξιωτικό μπορεί να υπάρξει.  Για να ενισχυθεί ένας τέτοιος «προγραμματισμός» του εγκεφάλου , η «μέθοδος» χρησιμοποιεί και την απαραίτητη δόση «δέους» και «φόβου». Τελικά όλοι οι κάτοικοι πρέπει να είναι ευγνώμονες  που υπάρχει και η «Εταιρεία» και όποιος την ενοχλεί εχθρός τους.
Τα πιο πάνω φυσικά δεν είναι δυνατόν να επιτευχθούν στο σύνολο των κατοίκων αλλά δεν χρειάζεται κιόλας. Αρκεί να «κατακτηθεί» το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων .Μετά η αντιμετώπιση των διαφωνούντων  (όπως θα δούμε στο Κεφάλαιο 13) είναι εύκολη υπόθεση.
Σίγουρα το να συμβούν όλα  τα πιο πάνω «κατά παραγγελία» δεν είναι απλό. Είναι όμως απλά μια ακόμη κερδοφόρα «τέχνη» όπως είπαμε πιο πριν, με την επίσημη υποστήριξη  πολλών σύγχρονων αλλά και παλιών επιστημών.
Απαραίτητη αρχική συνθήκη για την εφαρμογή της «Μεθόδου»σε μία περιοχή (με ορυκτά που υπόσχονται πολλά κέρδη), είναι μία  φτωχή, ή τουλάχιστον, αγαθή και όχι πλούσια τοπική κοινωνία . Αν δεν την έχουμε , τη δημιουργούμε. Αν την έχουμε , την συντηρούμε . Στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο πολλές περιοχές εκπλήρωναν αυτά τα κριτήρια . Σε όλες οι περιοχές της Ελλάδας όπου σήμερα γίνονται συστηματικές εξορύξεις «Εταιρειών» , η αρχή έγινε τότε και σήμερα είναι όλες φτωχές ,ερημωμένες και εξαθλιωμένες σε όλους τους τομείς. Σε κάθε περιοχή που τότε κατακτήθηκε από μία «Εταιρεία» αλλά οι κάτοικοι στην συνέχεια αντέδρασαν, όλες οι οικονομικές και κοινωνικές παράμετροι βελτιώθηκαν. (Μήλος , Χαλκιδική κ.α. ).
Φυσικά όσο λιγότερος είναι ο «παραπανίσιος» πληθυσμός τόσο πιο εύκολα και φτηνά μπορεί να επιτευχθεί  και ο πνευματικός έλεγχος και η χειραγώγηση  των ντόπιων  και να ελαχιστοποιηθούν ή και μηδενιστούν πιθανές αντιδράσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που η ερήμωση της περιοχής αποτελεί έναν βασικό στόχο των δράσεων της «Εταιρείας» και η ερήμωση επιτυγχάνεται βασικά  με την οικονομική αλλά και με την  κοινωνική εξαθλίωση.
Η ανάπτυξη της «Μεθόδου» απαιτεί πρώτα απ’ όλα την ανάπτυξη των απαραίτητων «Υποδομών». Σε αυτές περιλαμβάνονται :
  1. Η δημιουργία ενός δικτύου ανθρώπων που θα αποτελούν τους «τοποτηρητές» της «Εταιρείας» στην τοπική κοινωνία. Θα παρακολουθούν τα δρώμενα στην Τοπική κοινωνία και θα την ενημερώνουν για ότι την αφορά. Το τι την αφορά δεν χρειάζεται να το ξέρουν οι ίδιοι, αρκεί να παρακολουθούν και να κάνουν ότι τους  λέει η «Εταιρεία». 
  2. Η δημιουργία ενός δικτύου «ανώτερων» ανθρώπων, που θα αποτελέσουν στην συνέχεια τους «Τοπικούς Παράγοντες» της οικονομικής, κομματικής ,πολιτικής ,διοικητικής, πολιτιστικής κ.λ.π. ζωής της τοπικής κοινωνίας και οι οποίοι θα καθοδηγούνται από την  «Εταιρεία» έτσι ώστε να συμβάλουν (εις γνώση τους ή εν αγνοία τους ) στην δημιουργία και συντήρηση του απαραίτητου επιπέδου οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης.
    Οι κάτοικοι της περιοχής που θα στελεχώσουν τα πιο πάνω δίκτυα ,θα αποτελούν στην συνέχεια το «δίκτυο των ανθρώπων της Εταιρείας» .
Η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση θα επιτευχθεί με την προώθηση των «Ανθρώπων της Εταιρείας» στις θέσεις λήψης αποφάσεων για το μέλλον του τόπου και στον έλεγχο  όποιων Δομών και Φορέων είναι σε θέση να βλάψουν τα συμφέροντα της «Εταιρείας». Έτσι, κάθε δράση που μπορεί να φέρει Ανάπτυξη άλλων παραγωγικών δραστηριοτήτων στην περιοχή και απεξάρτηση από τις εξορύξεις ή να φέρει στην περιοχή  επισκέπτες που να βλέπουν την αλήθεια και να μπορούν να την αποκαλύψουν, θα  «σαμποτάρεται» από αυτούς που θα έπρεπε να την προωθήσουν   .
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Φωκίδας όπου πρόσφατα οι κάτοικοι κατάλαβαν το ρόλο που παίζουν οι εξορύξεις στην κατάντια του τόπου τους, και από την αρχή αναζήτησης στοιχείων ανακάλυψαν ότι επί δεκαετίες οι Τοπικοί Άρχοντες  με την γραφειοκρατία του Δημοσίου   , τους δύσκαμπτους Νόμους και τις Αυστηρές Υπηρεσίες , «φρέναραν» και τελικά ακύρωναν κάθε Αναπτυξιακό Έργο ή προσπάθεια Ιδιωτικής Επένδυσης αλλά εξυπηρετούσαν άμεσα κατά παράβαση κάθε Νόμου τις «Εταιρείες» εξόρυξης.

(συνεχίζεται: ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 : ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΤΗΣ «ΜΕΘΟΔΟΥ»)

Δεν υπάρχουν σχόλια: